HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Ik kende ze vroeger allemaal. Van Cowan tot Van der Vegt. Van Knuist tot Weber. Van Broers tot Hermans. Het waren allemaal scheidsrechters die ik regelmatig, met vuur in de ogen tegenover mij had. Hoewel iedere scheidsrechter zijn eigen manier van fluiten had en de ene dus meer vuur in zijn ogen had dan de ander, had ik het uiteindelijk altijd met ze aan de stok.

Dat lag natuurlijk, zo blijkt later nu ik oud en wijs bent, altijd aan mijzelf. Maar op die momenten kon ik het vaak niet laten discussies aan te gaan over beslissingen die toch niet meer terug te draaien waren. Iedereen die mij kent als speler weet dat ik nooit de makkelijkste ben geweest. Niet voor mijn teamgenoten en zeker niet voor de scheidsrechters. Mij werd in de loop der jaren door verschillende coaches verteld dat “ik na al die wedstrijden nou eenmaal de schijn tegen had” en “dat ik maar gewoon die bal erin moest gooien, in plaats van te discussiëren en gele kaarten te incasseren”.

In de laatste twee jaar dat ik in de selectie zat had ik het eindelijk door. Geen gele kaarten meer en geen discussies met de scheidsrechter. Beter laat dan nooit..? Tja, ik had het liever vanaf mijn eerste speelminuten doorgehad.

Het is soms niet makkelijk hoor, om je neer te leggen bij de beslissing van een scheidsrechter. Niet alleen jij ziet het op die momenten anders, maar ook je teamgenoten, coaches en het publiek schreeuwen moord en brand als de scheids fluit. En gezien bovenstaande feiten voelt het dan ook een beetje hypocriet om dit stuk zelf te schrijven. Maar feit is, dat de dienstdoende scheidsrechter op dat moment nodig is om de wedstrijden die wij zelf zo graag spelen door te kunnen laten gaan. Zonder scheidsrechter is een wedstrijd spelen onmogelijk. Het zijn vrijwilligers in hart en nieren. Vrijwilligers met een enorm clubgevoel. Vrijwilliger, het woord zegt het zelf al. Scheidsrechters staan in het veld, een wedstrijd te leiden als vrijwilliger. Gratis. Voor een bakkie thee in de rust. Of zoals Rob Knuist graag drinkt; een lauw bakkie thee in de rust en na de wedstrijd een lekker portje.

Het is “De week van de scheidsrechter”. Dat wil zeggen dat wij met z'n allen stil staan bij de soms ondankbare taak die een scheidsrechter heeft. Iets wat een scheidsrechter op zich al siert; iets ondankbaars doen, zodat de spelers kunnen doen wat zij leuk vinden. En natuurlijk is het zo dat scheidsrechters echt niet gaan fluiten als ze het zelf niet leuk vinden. Want ook de scheidsrechter doet het voor zijn lol. En laat dat nou de boodschap zijn van “De week van de scheidsrechter”. Die man (of vrouw) met de fluit, doet dit als vrijwilliger voor de lol! Iets wat wij ons niet alleen deze week moeten beseffen, maar gewoon altijd. Van de eerste speelminuut die je maakt in het korfbalveld als broekie, tot de laatste minuut die je in het veld staat als ouwe bok. 

De week van de scheidsrechter; je hoeft ze niet te knuffelen maar geef ze vooral respect voor wat ze doen. Want zonder een scheidsrechter kan top- wedstrijd- en breedtesport niet bestaan.

Tot volgende week! 

Bart

Datum	06-10-2015 16:32
Tags	Hoofdartikel