En toen… Corona
hoofdartikel
Door Marianne Kasten - Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit zo lang hoeven na te denken over wat te gaan schrijven. Meestal komt het een soort van vanzelf tot me. Nu niet, en dat is even wennen. Vermoedelijk zal dit artikel dan ook geen enorme samenhang hebben, ach ik begin gewoon maar te schrijven en ik kijk wel waar het schip strand. Het meest logische is natuurlijk om over de tijd waarin we ons bevinden te schrijven, maar ja wat bespreken we niet al met elkaar, lezen we niet al in andere artikelen of horen we op het nieuws? Er is toch niets nieuws dat ik kan toevoegen aan hetgeen al bestaat of geschreven is? Nee, dat lijkt me ook niet.
Er zijn voor mij wel een aantal gebeurtenissen, gedachten en ontwikkelingen die ik dan maar ga delen met jullie. Wie weet wordt het herkend en ook al is dat niets nieuws, dat wat wij in elkaar herkennen, zal ons met elkaar verbinden.
Niet iedereen zal dit van mij weten, maar een van mijn dromen is om een aantal jaar in het buitenland te wonen. Vorig jaar besloot ik dit te gaan verwezenlijken en ben toen in actie gekomen. Ik ga jullie niet vermoeien met alle details, maar uiteindelijk was het zover, 1 april zou ik naar Spanje gaan voor gesprekken met klinieken.
Mijn moeder heeft een heel lange tijd in Spanje gewoond en sprak vloeiend Spaans, waardoor deze droom ooit is ontstaan. Na haar dood kreeg ik steeds meer de behoefte om dingen te doen die zij ook heeft gedaan, een soort van ervaren wat zij heeft ervaren, leven zoals zij leefde. Los van deze reden bekroop mij steeds meer het gevoel om meer vrijheid te willen ervaren, andere culturen te willen omarmen en de behoefte om vastzittende energie weer te willen laten stromen. Dit ervaarde ik steeds minder hier in Nederland. Steeds minder voelde ik creativiteit vloeien en zo merkte ik bijvoorbeeld steeds vaker dat ik over sommige dingen niet meer zelf nadacht. Dit werd voor mij gedaan. En steeds meer voelde ik me in een keurslijf gedrukt waarin ik ook niet meer nadacht over mijn dromen en de mogelijkheid tot het verwezenlijken hiervan. Nou denk je misschien, waarom zou dit anders zijn in een ander land? Nou, dat is dus precies wat ik wilde ontdekken, dat weet ik ook niet, maar mijn gevoel zei wel om die gedachte en dat instinct hierin te volgen.
En toen… Corona…
De reis naar Spanje ging niet door, maar wel merkte ik de afgelopen weken dat daarvoor iets anders in de plaats terug kwam. De verbondenheid met Nederland en hoe het hier kennelijk ook kan, komt steeds meer terug. Van het niet hoeven wachten op een handtekening van een cliënt voor een WMO indicatie tot het groeten van elkaar op straat. Cliënten die zich niet langer meer buitengesloten voelen, maar onderdeel van een samenleving die allemaal een gemene deler heeft. Creativiteit die weer begint te stromen en intensere belevingen van de natuur en contacten met anderen. Meer in contact zijn met jezelf en de rust om te reflecteren en hersteltijd om te herstellen. De energie voelen om iets liefs voor een ander te doen, maar dit ook mogen en durven ontvangen. Een regering waar ik (tot dusver) apetrots op ben en helemaal wanneer ik de vrienden spreek in het buitenland en hoor hoe het daar gaat. Ik voel weer worteling en voor mij is dit dus stiekem een klein cadeautje.
Zo zijn we toch allemaal meer in staat om aan te passen, wanneer dit noodzakelijk is, blijken we toch flexibeler te zijn, dan we dachten.
Ik heb geen enorm mooie slotbeschouwing voor dit artikel, ik geniet van deze tijd, ook al mis ik ook een hoop wel. Ik vind het een cadeautje, en ik vermoed dat de grootste klap nog moet komen: als alles weer “normaal” is.
Daarom sluit ik af met mijn lievelingsgedicht en ik hoop dat het jullie ook raakt zoals het mij elke keer weer raakt.
The Invitation
It doesn’t interest me
what you do for a living.
I want to know
what you ache for
and if you dare to dream
of meeting your heart’s longing.
It doesn’t interest me
how old you are.
I want to know
if you will risk
looking like a fool
for love
for your dream
for the adventure of being alive.
It doesn’t interest me
what planets are
squaring your moon...
I want to know
if you have touched
the centre of your own sorrow
if you have been opened
by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.
I want to know
if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.
I want to know
if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness
and let the ecstasy fill you
to the tips of your fingers and toes
without cautioning us
to be careful
to be realistic
to remember the limitations
of being human.
It doesn’t interest me
if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
| Datum | 12-05-2020 09:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |