Twee verhalen
hoofdartikel
Door Leon van Dam - In deze tijd gaat het gros van wat je leest over Corona. Daarom was ik in dubio of mijn hoofdartikel ook Corona gerelateerd zou worden of niet. Uiteindelijk is het toch Corona gerelateerd geworden, want ook ik heb daar een verhaal over om te delen. Twee verhalen eigenlijk. Gelukkig geen verhaal over dat ik of mijn familie ziek is geworden. Gelukkig geen verhaal over ziekenhuis-/IC opnames in mijn kennissenkring. Gelukkig geen verhaal over iemand die ik ken die overleden is aan Corona. Gelukkig zijn in deze tijden, of het aantikken daarvan. Dát is het eerste verhaal wat ik wil delen.
Het geluk wat ik wil delen is het geluk van een kind dat een mooie verjaardag heeft gehad, ondanks dat we het niet normaal konden vieren. We moesten het in het stramien van het nieuwe-normaal vieren. Het nieuwe-normaal wat ik niet normaal wil gaan vinden, maar waar we het mee moeten doen voorlopig.
Terug naar het geluk. De verjaardag begon zoals altijd met het met gesloten ogen binnenkomen van de huiskamer. Na het openen van de ogen kwam het blije hoofd, want de huiskamer was weer mooi versierd. De stoel was ook versierd en op tafel lagen de cadeaus. Aan de andere kant van de tafel stond de stoel van zijn zusje en daar lagen ook twee cadeaus. Wanneer de één jarig is, is de ander het ook een beetje. De cadeaus zorgde uiteraard ook voor geluk. Het afwijkende volgde snel daarna, want de zelfgemaakte taarten kwamen op tafel. Normaal komen deze op tafel wanneer alle visite van het feestje er is. Het geluk was er niet minder op toen hij ze zag (en de mijn trots ook niet). De rest van de dag was vrij standaard: spelen met het speelgoed, kiezen wat je wil eten ’s avonds en moe maar voldaan op tijd naar bed, want de volgende dag was het feestje.
Het feestje was dit keer niet vanaf een bepaalde tijd met BBQ. Dit keer was hij ook niet in de huiskamer en/of in de tuin. Dit keer was het feestje voor de deur.
’s Ochtends verhuisden we de tafel van de tuin naar de voorkant en met o.a. slingers en een tafelkleed was het duidelijk dat er iemand jarig was. De blikjes, pakjes en flesjes drinken werden neergezet en de cup cakes waren er ook klaar voor… klaar voor de Drive-thru! Om 10u kwam de eerste langs en om het half uur kwam er iemand anders. Uitstappen geen probleem, mits de volwassenen op 1,5 meter bleven en na een half uur plaats maakten voor de volgende (zou anders een erg dure verjaardag worden ;-)). Op deze manier kon er toch bezoek komen en werd het een erg leuk feestje. Op het einde nog even met twee anderen met een paar flesjes Eiber op 1,5 meter geproost op de jarige en de geslaagde dag. Het vergt wat creativiteit en organisatie, maar ja… echt jarig zijn is een gevoel en volgens mij hebben we hem dat gevoel op deze manier gegeven.
Het tweede verhaal is compleet anders, het betreft namelijk beleving. Specifieker: de muzikale beleving. Bij de meeste gebeurtenissen speelt muziek altijd een rol. Denk aan een bruiloft, met in het bijzonder de eerste dans. Of denk aan een begrafenis, waar muziek niet weg te denken is. In beide situaties is er gepaste muziek; “De waarheid” van Marco Borsato zal je niet zo snel aantreffen bij een bruiloft en bij een begrafenis zal de hele zaal niet zo snel naar links en naar rechts gaan op de tonen van Snollebollekes op standje 10.
In deze Corona tijd merk ik dat er, voor mijn beleving, ook gepaste muziek is. Zo was het is mijn omgeving een serene rust in de eerste weken van de Lock-down. Die sereniteit kon ik perfect rijmen met de tonen van ‘What a Wonderful World’ van Louis Armstrong. Bij het meezingen voegde ik het woord ‘not’ toe aan de tekst, waardoor het tekstueel ook klopte:
‘I see friends -not- shaking hands
Saying how do you do
They’re really saying, I love you.’
Een ander nummer op mijn Corona-playlist is er één in de uitvoering van een andere Armstrong (Billie Joe Armstrong; beter bekend als de zanger van Greenday).: ‘I think we’re alone now’. Natuurlijk, dit nummer gaat over twee jonge geliefdes die proberen weg te komen om alleen te zijn en is daardoor tekstueel niet helemaal Corona, maar passages in de tekst geven mij wel een beeld van het alleen samen thuis (moeten) zijn van twee geliefdes.
‘I think we’re alone now
There doesn’t seem to be anyone around
I think we’re alone now
The beating of our hearts is the only sound’
Als laatste in het rijtje, anders wordt het helemaal een lang artikel, één van Haagsche bodem. Nee, niet het net uitgebrachte ‘Soldier on’ van Direct, maar een klassieker. Een lied wat gaat over een autorit naar zijn geliefde. Het is niet deze rit die er voor zorgt dat deze plaat in dit rijtje staat, maar de connectie die zij hebben zonder elkaar te zien.
When I get lonely and I’m sure I’ve had enough
She sends her comfort comin’ in from above
We don’t need a letter at all
We’ve got a thing that’s called radar love
We’ve got a light in the sky, radar love
Ik wil graag afsluiten met de wens dat jullie in deze tijd ook nog gelukkig zijn. Lukt het even niet vanzelf, probeer er dan wat van te maken. Lukt dat ook niet, kom bij mij of iemand anders in de lucht, want… You never walk alone.
Leon
| Datum | 19-05-2020 09:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |