HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Door Rinus Cost - Ik hoor het mezelf nog zeggen: “Ik wil alles doen, behalve fluiten”. Toen de samensmelting zo’n 5 jaar geleden (of alweer 6 jaar inmiddels?) een feit was ga je natuurlijk nadenken wat je wil doen voor je ‘semi-nieuwe’ club. De wil om veel te doen was er, en dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. Ik gaf training aan de A3, deed het wedstrijdsecretariaat en ging in de activiteitencommissie. Nee zeggen is namelijk iets wat ik niet heel goed kan. Behalve wanneer je me vraagt om een wedstrijdje te fluiten. Mijn aversie tegen het fluiten is ooit ergens in mijn leven ontstaan en hoe dat precies komt weet ik eigenlijk ook niet meer. Wat ik wel weet is dat ik er waarschijnlijk nooit meer vanaf ga komen. Kortom: de keren dat ik mezelf nog liet opstellen als scheidsrechter ging ik er niet bepaald fluitend naar toe.

Inmiddels kan ik iets beter nee zeggen. Dat leer je vanzelf, want je komt namelijk in situaties terecht waarin je helemaal niet terecht wil komen. Bijvoorbeeld in de situatie dat je met je brakke hoofd en je net bestelde kopje koffie uit de kantine wordt gesleurd omdat de scheids van dienst nog iets brakker was dan jijzelf en wijselijk in bed is blijven liggen. De uitspraak dat ik absoluut niet ging fluiten voor Achilles heeft daarom niet lang stand gehouden. Want ook al is het niet echt mijn hobby, het is ook wel erg flauw om nee te zeggen als je toch al op het veld bent. Toch blijf ik deze situaties liever vermijden.

Waarschijnlijk heeft het ook te maken met een bepaalde vorm van talent. Als scheids moet je snel beslissingen nemen, niet twijfelen en je vooral niks aantrekken van het zeer objectieve en deskundige publiek langs de lijn. Laat ik nou net iemand zijn die graag de tijd neemt om dingen tot zich te nemen, beslissingen tot in de puntjes afweegt en nogal conflict vermijdend van aard is. Dat ik er niet voor gemaakt ben blijkt uit wel uit feit dat ik als scheidsrechter bij Ready zo’n beetje elke arbitraire blunder uit het boekje gemaakt heb. Fluitje vergeten, stand verkeerd opgeschreven of een loepzuiver doelpunt missen omdat je je fluitje liet vallen. Men heeft van mij genoten.

Je kunt je voorstellen dat ik mij rotschrok toen ik onlangs gevraagd werd om een wedstrijdje te fluiten voor de jeugd. Het ging om de kraker Achilles E3 tegen Achilles E4. Een oefenwedstrijd onderling omdat de kinderen het korfballen missen. Want door alle maatregelen van ons RIVM kunnen ze geen wedstrijden meer spelen. Hoewel ik dus iets beter nee kan zeggen dan vroeger ging dit mij toch wel erg aan het hart. Gelukkig zijn de maatregelen voor mij een voordeel: ouders mogen namelijk het veld niet op. Een zeer kritisch en deskundig publiek zou mij dus bespaard blijven. Vooruit dan maar.

Verrassend genoeg had ik eigenlijk wel zin om even lekker op het veld te staan. Van enige wedstrijd spanning op de dag zelf was helemaal geen sprake. Eenmaal ter plaatse werd het ijs meteen gebroken toen 1 van de Achilles teams werd omgedoopt tot ‘Holland’. Het ene team had namelijk oranje shirts aangetrokken. Iets waarvan ik thuis nog dacht dat ik dat ook kon doen, het leek me wel een veilige keuze… Nog even snel de regels doorgenomen (ze veranderen elk jaar bij die kids) en met een zwart vest aan floot ik deze oefenkraker in.

Eerlijk is eerlijk. Het was leuk om te doen. De start van de wedstrijd was een beetje stroef aan beide kanten maar naarmate de wedstrijd langer duurde kwamen beide ploegen steeds beter tot spelen. Dat was leuk om te zien. Vooral ook omdat de kinderen zichtbaar plezier hadden, net als de coaches. Ik betrapte mezelf er op dat ik de neiging moest onderdrukken om tips te geven aan de spelers. De toewijding van de ouders gaat ook bij de E-tjes ver. Ze waren aanwezig, maar op gepaste afstand buiten het hek aan de kant van de Mient. In elk geval ver genoeg bij mij vandaan zodat ik niet werd afgeleid door enig commentaar. Kon ik elke wedstrijd maar zo fluiten, maar met enige zekerheid kan ik toch melden dat wedstrijden fluiten voor mij geen onderdeel wordt van ‘het nieuwe normaal’. Al zou ik er bijna over na gaan denken. Het zijn echt gekke tijden.

Groetjes thuis,

Rinus

PS. Bij deze wil ik toegeven dat ik ook in dienst van Achilles een keer een foutje gemaakt heb. In een zeer spannende wedstijd van de E1 van destijds dacht ik dat het gelijkspel was geworden. De wedstrijd was erg hectisch, ging gelijk op en in de slotfase scoorde de tegenpartij, naar wat ik dacht, de gelijkmaker. Toen ik de wedstrijd met een vermeend gelijkspel affloot reageerde de tegenstander echter bijzonder teleurgesteld. In combinatie met de vreugde aan de kant van Achilles heb ik geconcludeerd dat er sprake was van winst. Ik heb Achilles dus maar met 1 punt verschil laten winnen. Niemand heeft daar ooit over geklaagd. Sorry tegenpartij.

 

Datum	23-06-2020 11:00
Tags	Hoofdartikel