Strijden als een leeuw
hoofdartikel
Het is zaterdagavond. Er zitten tachtigduizend man in Twickenham stadium in London. De finale van het WK Rugby staat op het punt van beginnen. De camera zoomt in op 23 Nieuw-Zeelanders die in een driehoek staan opgesteld. Tegenover hen staan de Australiërs op een rij. De All Blacks starten hun haka, een van de meest indrukwekkende gebruiken in de sportwereld. De mannen voeren (voor elke wedstrijd) een intimiderend ritueel op dat door de Maori’s traditioneel gebruikt werd om de goden te eren voordat zij ten strijde trokken.
De spelers staan breed uit en slaan zichzelf gelijktijdig op de borst, onderarmen en dijbenen. Elke klap die zij geven op hun 2.500 kg spieren maakt een indrukwekkend geluid. Ze kijken hun tegenstanders met een moordlustige blik aan terwijl ze hun strijdkreten uitschreeuwen. De boodschap is duidelijk; hier valt niets te halen! Tachtigduizend toeschouwers kijken muisstil toe. Slechts 23 man zijn nog stiller; de Aussies pakken elkaar nog eens stevig vast en proberen hun oplopende hartslag onder controle te krijgen.
Nieuw-Zeeland, de regerend wereldkampioen Rugby, zou Australië vervolgens in 80 minuten zinderende topsport met 34-17 verslaan en voor de tweede keer op rij wereldkampioen worden. Een prestatie die nog nooit eerder in de geschiedenis was vertoond.
De all blacks maakten daarmee hun absolute favorietenrol meer dan waar. De hele wereld verwachte dat zij wereldkampioen zouden worden, omdat hun spelers stuk voor stuk van het kaliber Ronaldo en Messi schijnen te zijn. Des te mooier was het om te zien hoe weinig daarvan merkbaar was in hun gedrag. Ik zag geen sterallures, geen egoïsme, geen onderschatting. Ik zag wel passie, teamspirit, werklust en respect voor de tegenstander en scheidsrechter. Vanaf hun haka tot het laatste fluitsignaal vochten zij voor elke meter, voor elke bal, voor elkaar en voor de titel. De all blacks combineerden talent en kwaliteit met inzet en samenwerking.
Het zijn bekende ingrediënten voor succes in de sport, maar toch zie je maar zelden teams die deze zó goed kunnen combineren. Ik ben geen rugbykenner, maar vond het fantastisch en inspirerend om te zien. Het deed me denken aan topkorfbal en Achilles. Sinds de samensmelting ben ik toegetreden tot het Achilles-bestuur en zal ik mij gaan bezighouden met de portefeuille Topsport. Op dat vlak gaat het goed. De prestaties van jeugd en senioren tijdens de eerste helft van het veldseizoen en ook afgelopen week nog tijdens de Haagse Korfbaldagen zijn hier al vaker benoemd. En terecht! Het toont aan dat we meetellen in korfballand en steeds toonaangevender worden in de regio. Maar de weg naar topsport is nog lang… zo superieur als de all blacks zijn wij nog niet.
Wij groeien niet binnen een week, maand of jaar naar het niveau van de topclubs in Nederland. Daarvoor zullen we de komende jaren op het gebied van talent, budget, kader en organisatie nog stappen moeten zetten. Maar er is één ingrediënt dat wij in onze ambitie richting topsport gemakkelijk van de all blacks kunnen kopiëren: het leveren van onvoorwaardelijke strijdlust en passie!
Ik hoop dat wij van Ockenburg een onneembare vesting maken waar we strijden als leeuwen en vechten voor elke meter, elke bal, voor elkaar en voor de titel. De boodschap voor onze tegenstanders is duidelijk… hier valt niets te halen.
Maak er allen een mooi en succesvol zaalseizoen van!
Sportieve groet,
Marcel Noordam
| Datum | 02-11-2015 12:18 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |