Verbondenheid
hoofdartikel
Door Steven Broers - Een tijdje geleden, ergens tussen de Coronagolven in, zat ik met iemand te eten aan wie ik zeer gehecht ben en die ik al heel lang ken, maar de laatste tijd niet zo vaak meer had gezien. Door dat vele thuiswerken kom ik veel minder in Den Haag dan ik zou willen. Al snel kwam, hoe kan het anders, het gesprek op het virus en de bestrijding ervan. Tot mijn verbijstering deed mijn tafelgenoot hierover een aantal uitspraken die ik eigenlijk niet anders kon zien dan als totale onzin en roekeloos in hun consequenties. ‘Hij is totaal van de pot gerukt’, schoot er door me heen.
We waren nog niet aan het voorgerecht en ik vreesde even voor een moeilijke avond. Ik had deze opvattingen wel eens in winkels horen debiteren, maar dan zorgde ik ervoor geen onderdeel van de conversatie te worden. Maar niemand die ik echt kende had ik ooit zoiets horen zeggen en dat prikkelde toch mijn nieuwsgierigheid. Was het een kleine provocatie van zijn kant? Dat zou niet voor het eerst zijn, maar het leek er toch op dat hij het meende. Wat zou je moeder ervan vinden, dacht ik nog, maar uiteindelijk besloot ik dat het de kans was om een keer te proberen te doorgronden waarom mensen zo totaal anders naar de werkelijkheid kunnen kijken dan ikzelf voor mogelijk zou houden.
Die beschouwing laat ik voor een andere keer, waar het me hier om gaat is het onderliggende, cruciale punt. Het was de verbondenheid die ik met hem voelde die ons verschil van inzicht tussen ons verre oversteeg. Het was die verbondenheid die maakte dat ik nieuwsgierig was naar zijn motieven, die maakte dat ik even uit mijn eigen groot gelijk kon stappen om te horen wat de ander te zeggen had.
In een tijd waarin leugens alternatieve waarheden mogen worden genoemd, een tijd waarin eerbiedwaardige instituties straffeloos kunnen worden beschimpt en geschoffeerd, een tijd waarin iedereen zijn eigen waarheid bij elkaar kan laten plakken door klakkeloos te klikken op wat zijn newsfeed te bieden heeft, is het harder dan ooit nodig om te zoeken naar wat ons aan elkaar kan verbinden. Om een fundament van onderling vertrouwen te leggen, een voedende basis. Die wordt opgebouwd door gedeelde herinneringen, door gedeelde dromen, hoop en perspectieven. En dat open te stellen voor iedereen die dat gevoel wil delen en reproduceren.
Die rol kan een club als Achilles voor velen van ons vervullen. En heeft het ook gedaan, zie mijn kleine anekdote hierboven. Daarom is het motto van Achilles, "meer dan een club", ook zo goed gekozen. Dat is het. Iets drinken kun je in een café ook, een wedstrijd kijken kan op heel veel plaatsen en zelf sporten kun je overal. Dit alles samen in een verband, niet per se van gelijkgestemden maar van mensen die club zien als meer dan een nutsvoorziening, dat maakt die diepere verbinding mogelijk. En hoewel het in zekere zin heel ouderwets, misschien zelfs conservatief klinkt is het naar mijn overtuiging wat de wereld nu meer dan ooit nodig heeft. Ook de komende honderd jaar, lang leve Achilles!
Steven Broers
| Datum | 01-12-2020 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |