HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Afgelopen zaterdag was Ahoy het decor voor de zaalfinale tussen PKC/Vertom – Fortuna Delta/Logistiek. Na een uitstapje van vier finales in Amsterdam werd de zaalkampioen weer gekroond in Rotterdam. Een goede zaak vond ik, nadat dit werd aangekondigd kort na de eindstrijd in de Ziggo in 2019 die Fortuna won. In Amsterdam ontbrak voor mij wat aan de 'magie'. Ik moet zeggen dat ik slecht één finale (2017) heb bijgewoond in de zaal van de kabelaar, maar de grote hoeveelheid aan lege plekken aan de lange zijde (die netjes uit beeld bleef bij de samenvatting van de NOS), vond ik veelzeggend. De Papendrechters trokken deze 2021 editie aan het kortste eind, net als de laatste finale in Ahoy sinds het uitstapje naar de Bijlmer. Supporters van Joren en co. bleven gedesillusioneerd achter.

Na 'We are the champions'; stond bij de Papendrechters vast 'Zij maakt het verschil' van De Poema's op de playlist, want 17 van de 22 treffers uit de Drechtstreek kwamen uit handen van een dame. Sanne van der Werff legde er daar acht van in. Terecht ook dat ze 'player of the match' werd.

De Delftenaren begonnen sterk met Joren die lekker aan het rebounden was. Met een kleine voorsprong ging Fortuna nog de rust in. Tot tien minuten voor tijd ging de boel gelijk op. Toen kreeg mejuffrouw Van der Werff het dus op haar heupen en nam Papendrecht voor het eerst een voorsprong van twee punten die het niet meer uit handen gaf. Voor een degelijke samenvatting verwijs ik je graag door naar korfbal.nl of eyecons.com (weken achtereen YouTube afgestruind naar livestreams, maar die vind je dus alleen nog op eyecons.com. Accountje aanmaken en je kunt ook genieten van een potje rugby, hockey, honkbal of basketbal).

Als 11-jarig mannetje beleefde ik in Ahoy mijn eerste finale: Deetos tegen Oost-Arnhem vanuit het Dordtse vak. Omdat vaders sponsor was bij de voormalige grootmacht uit Dordrecht waren we met het gezin altijd wel verzekerd van een kaartje voor de finale in het Sportpaleis. Na het laatste fluitsignaal van Ton van der Laaken werd de ploeg uit Dordrecht zaalkampioen waarmee het gouden tijdperk van Deetos aanbrak met drie zaaltitels op rij (en nog een titel in '95 en zilver in '97). Voor Achillianen is 1992 uiteraard het ultieme hoogtepunt van Ahoy, maar als toeschouwer en ras-Regenboger in deze tijd koesterde ik nog niet echt warme gevoelens voor clubs die niet in het rood-wit-blauw speelden (ook niet voor Deetos dus, waar ik wel ooit per ongeluk lid van ben geweest, maar da's een ander verhaal). Maar ik was er wel vast bij om dit historische moment van m'n toekomstige cluppie bij te wonen.

In het Deetosvak heerste altijd wel een lekker sfeertje. Niet zo gek als je vaak de winnende partij was, maar er was ook altijd een dweilorkestje mee dat gedurende de hele wedstrijd voor ambiance zorgde. De Bloasbrothers. Naast de sponsoren waren ook de muzikanten in deze band zeker van een kaartje (de rest van de vereniging moest meedoen met de loting om in het verenigingsvak te komen). Als je samenvattingen terugkijkt op YouTube van finales in de jaren 90 dan bestaat er een dikke kans dat je deze gasten hoort spelen. Toen ik wat ouder werd en de puberteit goed in was geslagen, werd Ahoy ook een plek om mensen van het andere geslacht te ontmoeten die toch al dezelfde hobby hadden en dé plek om stiekem biertjes te halen bij één van de barretjes (en dan wel half zat bij je ouders in de auto stappen alsof-die-
niks-doorhadden want ja, je moet toch weer thuis zien te komen). Ontmoetingsplek nummer één is natuurlijk vlak boven de eerste ring om daar na het bemachtigen van een biertje en gezelschap een sta-plekje te vinden aan de rand met uitstekend zicht op het veld en tegelijkertijd een refill binnen handbereik. Genoeg figuren ook die alleen uitzicht op de bar hadden op de finaledag (je weet wie je bent).

En dan een paar minuten voor tijd verzamelen in de hoek van het veld in afwachting van het laatste fluitsignaal om het veld op te stormen om het landskampioenschap te vieren. Zijn er in 1992 Achillianen geweest die een stuk van de vloer hebben meegenomen? Bij mijn eenmalige bezoek aan het hoofdveld in 1998 toen zusje Daniëlle met Deetos A1 de finale won, werden maatje Alex en ik er door de beveiliging fijntjes op gewezen dat er nóg een wedstrijd gespeeld moest worden (randje veld, bijna in de coulissen, echt niet de middenstip ofzo, reserve tegeltjemisschien?).

Maar goed. Over de pauze-artiesten hebben we het dan nog niet eens gehad!

Zaterdag was er geen 538 fieldlab experiment gekoppeld aan de finale. Geen publiek op wat luidruchtige reserves na. Geen rijkelijk vloeiende gezelligheid, maar een livestream vanuit een stil en donker Ahoy. Als dan ook nog eens de ploeg waarvan je hoopt dat die wint het onderspit delft dan is een terugkeer naar korfbaltempel Ahoy wel een beetje een ontnuchterende domper.

Maar volgend jaar, als de IC's leeg zijn, iedereen z'n prikkie heeft genoten, zie ik uit naar een dampend Ahoy met dweilorkest en al. Op naar de nostalgie. Terug naar het oude normaal!

Erwin de Laleijne

Datum	20-04-2021 11:00
Tags	Hoofdartikel