De weg omhoog
hoofdartikel
Toch een domper: het bericht van de KNKV van 22 april jongstleden, dat er geen veldcompetitie (meer) gaat plaatsvinden dit seizoen. Ik las het en liet een zucht: “tsja”. Het was te verwachten. Het zat eraan te komen. Even voor de goede orde, ik wil graag uit de discussie blijven wat nu wel en niet zou moeten kunnen en hoe de regels in het zand zijn getrokken en hoe arbitrair zaken soms zijn en soms ook niet. En toch ook weer wel. Snap je? Daar blijf ik dus uit.
hoof
Tweede heftigheid: de kantine, weg! Jeetje, ook dat is zo naar verwachting, maar, weg is dan toch ook echt wel weg. En natuurlijk, het onderhoud was vooruitlopend al(lang) achterwege gebleven (iedereen weet wat voor geurige effecten dat soms had en dat het op het laatst soms ook binnen begon te regenen) en het zat er aan te komen en dus je weet dat het komt. Maar toch, weg! Ik wil hier niet verzanden in melancholiek dat onze Vlonder er niet meer is. Maar ja, het is wel zo en het doet ook wel wat met me (ons). Dus wat doe je dan? Pfoe, geen competitie, geen kantine!
Oh en het kunstgras. Ik weet zeker dat een zeker bestuurslid een flink boek over dat epos zou kunnen schrijven. Maar daar ga ik het ook niet over hebben (daarmee wil ik wel het moment pakken om de tenacity van deze gewaardeerde Achilliaan even te benoemen. Bravo!).
Tsja, als ik vooral datgene opsom wat ik niet wil vertellen, wat wil ik dan eigenlijk wél vertellen? Nu, fijn dat ik het mezelf vraag. Verrassend simpel is mijn antwoord: we hebben de weg omhoog. Ik heb onlangs heel egoïstisch gekeken naar wanneer ik aan de beurt kan komen voor een “jab” (zoals de Britten het noemen). Daar kwam uit: ergens in juni. Dit betekent dat eind juni / begin juli het dus echt een heel eind opgeschoten is.
En de kantine, ja die is weg. De eerste paal, die is geslagen! En wat er voor terugkomt! Wauw!
En toch dat kunstgras; witte rook! (ja, hier en daar ook een donderwolk en nog wat slagregen, maar witte rook!). Dat wordt een heerlijkheid (?) om vol in de regen op te kunnen mogen ballen (helemaal als je terugdenkt aan het pre-kunstgras tijd en de zompige zooi dat het toen kon worden). En dat mandjeballen op een strak vers biljartlaken, met (uiteindelijk) een fantastische kantine als achtgrond! En, ja, korfknallen! “Gewoon” weer een competitie die gespeeld gaat worden met ook gewoon weer heerlijke culinaire versnaperingen zo maar even uit den mouw geschud door de specialisten, waar onze club ook buiten de vruchtenbuurt zo bekend om is. En naast het hapje, ook het drankje. Met je ploeg, je vrienden en vriendinnen. Hangend op ons veld.
En dan de pièce de résistance: richting een 100-jarig jubileum!
Die weg, dat is er wel eentje van volhouden, dat vind ik in ieder geval zelf. Het nieuwe normaal? Ik heb werkelijk geen idee en ik vind het inmiddels een vreselijke term. Maar wanneer ik probeer net even over de horizon te kijken en me een beetje laat wegdromen, dan komt er toch echt een glimlach op mijn gezicht.
“The only way is up, baby, for you and me now!” (van Yazz, voor de wat minder jongeren onder ons).
Vincent
| Datum | 04-05-2021 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |