Het oude normaal
hoofdartikel
Door Desiree - Vorig jaar in november, na de eerste helft veld, schreef ik mijn eerste hoofdartikel: ‘Ik mis het!’. Een feest der herkenning, zo bleek uit alle overweldigende reacties. Ik was overduidelijk niet de enige die het Achilles-gevoel miste. Ergens half oktober speelden we toen de laatste competitiewedstrijden, potjes waarbij publiek al niet meer welkom was. Publiek keek stiekem vanaf de Mient, of via de livestream. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. En hoewel ‘het oude normaal’ nog ver weg is, konden we er afgelopen weekend toch alvast even aan ruiken.
Het was in het voorbije coronajaar al wel vaker druk hoor, maar dan meestal vooral met kinderen. Ouders moesten hun kind bij de poort afgeven. Maar: de kinderen konden gelukkig blijven sporten, met trainingen en onderlinge oefenpotjes. Aan het eind van het seizoen kwamen daar wedstrijdjes tegen clubs in de regio bij. Hoera, échte wedstrijdjes. Daar waren we al een soort van blij mee!
Weet je wanneer het ook al gezellig druk was? In onze alternatieve kampweek vol 'Haagse Schatten', waarbij het veld iedere dag volstroomde met enthousiaste kids. Ouders nog steeds aan de poort, maar kids die elke dag vol energie van die poort naar vriendjes en vriendinnetjes gaan.. Het ene kind in volle sprint het veld op, de ander stap voor stap voorzichtig onder begeleiding… Dat uiteindelijke enthousiasme, dat blijft toch heerlijk om te zien. De kids maakten er, samen met een heleboel ingevlogen kampleiding en –ouders, ondanks alles ‘gewoon’ een geweldige week van. Ook toen voelde het heel stiekem af en toe als ‘het oude normaal’, bijna als een echt kamp.
Maar áfgelopen weekend, toen kwamen we wel heel dichtbij ‘het oude normaal’. Het was het eerste - weliswaar officieuze - veldweekend, waarbij het een soort van ouderwets druk was op ons veld. Officieus, omdat het nog niet om competitiewedstrijden ging, maar om oefenpotjes. Er was een druk programma van oefenwedstrijden, voor ploegen vanaf de F tot aan de selectie. Rond 12.45 uur stapte ik op het fietsje richting het Pomonaplein. In het vorige hoofdartikel schreef ik al hoe de weg naar het Pomonaplein soms voelt als het binnenrijden van een dorpje, ons kent ons. Ook nu kwam ik onderweg al veel Achillianen tegen. En toen ik het veld op reed, moest ik als vanouds weer zoeken naar een plekje voor het fietsie.
Het was namelijk gezellig druk op het veld! Er waren nog jeugdwedstrijdjes bezig, dus kids van ALO en Achilles waren fanatiek aan de slag. Maar ook al hun ouders waren eindelijk weer welkom aan de lijnen, in plaats van achter het hek op de Mient. Daarnaast speelden Team 3 en 4 tegen de selectie van onze buren-van-over-de-Laan-van-Meerdervoort Dunas, wat betekende dat er ook blauwturquoise publiek aanwezig was. Heerlijk! Ook veel van onze eigen selectiespelers waren rond een uur of 13.00 al op het veld te vinden. Hoewel een aantal van hen pas om 17.00 uur zelf in actie zou komen, waren zij op tijd aanwezig om Achilles 3 te zien en te supporten. En natuurlijk waren ook veel bezoekende Achillianen aanwezig: het mócht eindelijk weer!
Was het dan helemaal zoals ‘het oude normaal’? Zeker niet. De coronabasismaatregelen gelden helaas nog steeds. Regelmatig de handen wassen/desinfecteren, buiten de lijnen anderhalve meter afstand van elkaar houden en bij klachten blijf je thuis. Ook moeten we onze aanwezigheid voorlopig nog even registreren via de QR-code (!). Ging dat afgelopen zaterdag helemaal vlekkeloos? Niet helemaal. In het enthousiasme van zo’n heerlijke korfbalzaterdag werden de maatregelen nog wel eens vergeten. Kan gebeuren, we moeten allemaal weer even wennen en die QR-code kunnen we misschien ook wat meer in het zicht ophangen. Maar om te zorgen dat we straks niet wéér bijna een jaar zonder competitie zitten.. Probeer er toch een beetje op te letten en elkaar er op aan te spreken, ookal zijn we er echt he-le-maal klaar mee.
Ook moeten we tegenwoordig met elkaar k(r)amperen. Het oude Vlondertje en onze toch al krakkemikkige kleedkamers zijn niet meer. Het is niet bepaald ideaal, dat tegenstanders in de auto al moeten omkleden. Dat ‘kantinedienst’ nog vervelender is dan normaal. En ook die Dixies zijn natuurlijk vreselijk, zelfs een toilet dat niet op slot kon was minder vervelend. Onze accommodatie is tegenwoordig weinig meer dan containers, een tent en die dramatische dixies. Maar tegelijkertijd zijn dit – om en nabij – dezelfde ingrediënten als voor een festival, die we ook al zo enorm moeten missen. En daarom is het in het weekend van 18 en 19 september tijd voor Dixieland! Tijdens het eerste thuisweekend van onze selectie maken we er met zijn allen dan maar weer ouderwets het beste van, met een coronaproof festivalgevoel op eigen terrein. Het mooie weer is al besteld, hopelijk tot dan!
Desiree
| Datum | 31-08-2021 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |