HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Het begin van het seizoen is de periode van de hoop. Er zijn doelen gesteld, er zijn nieuwe spelers en/of nieuwe trainers. Het zal allemaal beter gaan dan het jaar ervoor. Als dat succesvol was dan zetten we het in verbeterde vorm voort, was het beroerd dan trekken we daar lering uit en gaan we er weer met nieuw elan tegenaan. Het is ook altijd de periode van de keuzes die moeten worden gemaakt. Welke spelers moeten in het eerste team komen?

Heel vroeger werd dat bepaald door een TC, een commissie die niet zelden werd bemand door familie- of clanleden van spelers uit de selectie. ‘Allemaal vriendjespolitiek’ was dan de veel gehoorde klacht van de tekortgedane spelers en en hun entourage. Gelukkig wordt de keuze voor de spelers van het eerste al decennia overgelaten aan een daarvoor aangestelde hoofdtrainer. Dat scheelt gezeur, maar helemaal over zal het nooit gaan. Ik ben jarenlang bij diverse clubs de hoofdtrainer geweest. De maand augustus was altijd de tijd van bepaalde rituelen en routines. Als ik nieuw bij een nieuwe club kwam en ik had de eerste paar trainingen gegeven kwamen er altijd spelers naar me toe die vonden dat ik zo’n gevarieerde oefenstof aanbood. Dat was de afgelopen jaren met die koekenbakkers die er voor mij waren wel anders was. ‘Ja, heel verfrissend deze aanpak’.

Ik nam het ter kennisgeving aan, want ik kende mijn pappenheimers. Dit waren de twijfelaars of twijfelgevallen. Spelers die onzeker waren over hun eigen prestaties of spelers die al jaren tussen het eerste en het tweede werden ‘gejojood’ (kenmerkend jargon binnen deze groep) omdat ze net tekort kwamen. De hosanna-sfeer over mijn trainerskwaliteiten sloeg echter snel om op het moment dat ik inzag dat mijn voorgangers tot een terechte constatering waren gekomen. De verfrissende aanpak was in een paar weken tijd gedevalueerd tot ‘oude wijn in nieuwe zakken’. Ook ik was er blind voor geweest dat hier de nieuwe Mick Snel of Celeste Split voor mijn neus had gestaan en had deze speler op het tweede plan gezet.

Het leed werd soms nog erger als mijn keurploeg de eerste wedstrijden won en ik het gelijk aan mijn zijde leek te krijgen. Gelukkig waren er ook teleurgestelde spelers die zich terugknokten door aan hun verbeterpunten te werken die ik in het slechtnieuwsgesprek had meegeven. En sommigen schikten zich uiteindelijk in hun rol en haalden plezier uit het spelen in de het tweede team. Er waren ook spelers die hun geluk bij een andere club gingen zoeken om ook daar -na even zelf ‘verfrissend’ te zijn geweest- na een aantal wedstrijden weer in het tweede te belanden.

Ook bij de jeugd zijn er teleurstellingen te verwerken. Vaak zijn de ouders nog veel meer teleurgesteld dan hun eigen kind. In het voetbal is dat nog veel sterker omdat de ouders hun zinnen hadden gezet op een mooi leven in Barcelona, Rome of Londen en deze droom wreed verstoord zagen worden door een trainer die niet de nieuwe Ronaldo in hun kind zag. Tegen teleurgestelde ouders zou ik willen zeggen; maakt u zich geen zorgen, als uw kind echt zo goed is als u zelf denkt komt zijn talent vanzelf bovendrijven. Een kind in de groei ontwikkelt zich en kan na een groeispurt en mentale ontwikkeling ineens veel meer dan een jaar daarvoor. Andersom werkt het net zo. Ogenschijnlijk geweldige talenten struikelen na dezelfde groeispurt over hun eigen benen of vinden ineens heel andere dingen die het leven te bieden heeft interessanter. Uiteindelijk komen de fysiek en mentaal beste spelers vanzelf boven drijven.

Ik wens jullie allemaal een mooi seizoen toe en herhaal nog maar eens de woorden die een voormalig voorzitter van onze TC ooit aan teleurgestelde spelers richtte:
De keuzes zijn gemaakt, het is aan jullie om ons ongelijk tussen de lijnen te bewijzen!

Groeten Frits Broers

Datum	14-09-2021 11:00
Tags	Hoofdartikel