De opgooibal is niet meer
hoofdartikel
Recent begreep ik dat de IKF een aantal spelregelwijzigingen heeft aangebracht. De wat? De IKF is de Internationale Korfbal Federatie. Een organisatie die tot op zekere hoogte vergelijkbaar is met wat in het voetbal de FIFA is. Een overkoepelend orgaan dat internationale competities zoals het WK korfbal organiseert, lid is van het IOC en al jaren poogt onze sport een onderdeel van de Olympische Spelen te laten worden. Dat schiet niet erg op, ook al meldt hun site opgetogen dat in 2028 het toch echt zo ver zou moeten zijn…
Op die site kun je overigens weinig tot niets vinden over wie in dat IKF de scepter zwaait, maar betrouwbare bronnen hebben mij verteld dat met name Nederland en België in het bestuur plaatsen hebben. Deze in korfballend Nederland weinig bekende club gaat dus ook over de spelregels van onze sport. Volstrekt logisch om dit in internationaal verband en bindend af te spreken, want een interland tussen Nederland en België moet natuurlijk volgens spelregels gespeeld worden die in beide landen gelden.
In september 2020 (!) heeft de IKF een aantal in mijn ogen opmerkelijke spelregelwijzigingen door gevoerd zonder dat ik de daarbij de indruk heb dat deze ook wijd en zijd bekend zijn gemaakt. Weliswaar kun je op het doolhof van het KNKV (KNKV.NL) een tweetal summiere berichten erover vinden, maar een echte mailing aan alle KNKV- leden heeft mij in ieder geval niet bereikt. En navraag bij een aantal kenners leerde dat een paar wijzigingen hun wel bekend waren, maar details of een uitleg over het waarom kon niemand mij vertellen.
Zo is mij niet bekend wie nu de strafworp moet nemen als degene wie de kans is ontnomen, welke dus volgens de nieuwe regels de enige is die hem mag nemen, geblesseerd raakt tijdens die kans of juist door het ontnemen ervan. In het basketbal is daar wel een oplossing voor. De tegenpartij wijst dan de ‘gelukkige’ aan. In het korfbal lijkt dit niet geregeld of is dit niet terug te vinden op KNKV.NL.
Evenmin is te vinden waarom de ‘voetbalregel’ is gewijzigd in alleen bestraffen als het opzettelijk gebeurd. Ook mag je al sinds een jaar de bal met de vuist raken. Eveneens een verdwijning die toelichting mist, want de reden van het verbod daarop was om te voorkomen dat je vuist net de bal zou missen of alleen schampen, waarop de vuist mogelijk wel het gezicht van een opponent zou kunnen raken. Blijkbaar vindt de IKF dat we ook zonder deze risico-mijdende regel kunnen. Maar nergens is ons dit verteld.
Ook vallend of steunend de bal raken mag sinds september 2020. De site van het KNKV plaatste hierover een foto met een speler die dreigt deze voormalige overtreding te begaan. Maar alweer ontbreekt iedere onderbouwing. Terwijl ook deze regel een bedoeling had, het voorkomen van allerlei snoekduiken naar de bal met gevaar voor blessures. Toegegeven, veel van laatst genoemde ‘vergrijpen’ kwamen er niet voor, maar blijft dat zo als het wel mag? En is het verstandig om ook zittend te schieten toe te staan?
Tot slot is ook de “opgooibal” naar de vaantjes. Je weet wel: dat wat koddige tafereel als de scheidsrechter niet wist wie de bal als eerst in bezit kreeg en hij dit oploste door een opgooi te geven tussen twee qua lengte gelijkwaardige tegenstanders. De arbiter moet het nu altijd weten, of hij het nou gezien heeft of niet. Mij best hoor. Maar waarom?
Wout Broers
| Datum | 19-10-2021 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |