HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Als je een beetje mazzel hebt, dan heeft jouw vader of moeder zo’n luxe SUV. Hoog boven het andere gepeupel verheven verdrijf je de tijd tot aan de wedstrijdhal op de tablet aan de achterkant van de hoofdsteun. Als je helemaal in opperste rust op jouw wedstrijdbestemming wilt aankomen moet je natuurlijk kiezen voor een plaatsje in de fluisterstille EV van een van de ouders van je teamgenootjes. Het vierwielige vervoer is tegenwoordig van hoog niveau. Jazeker, vroeger waren er ook auto’s om alle Achilliaantjes naar hun korfbalwedstrijden te vervoeren, maar nog daarvoor en dan praat ik over de begin jaren 70, werd toch bijna alles gefietst.

Of je nu thuis of uit speelde: dat was om het even, want alle pupillen en adspirantenwedstrijden werden afgewerkt in de veilinghallen ABC van Poeldijk in het Westland. Ik zag er altijd enorm tegenop. De tocht van 10 kilometer enkele reis kende vele ontberingen, zoals teamgenootjes die niet zo goed konden sturen, lekke banden, ketting eraf, standaard heen en terug wind tegen, regen, sneeuw, hagel en ijzel. Dat laatste was vroeger nog wel eens het geval en dan kon je je lol op. Ik denk dat de kangoeroes van nu niet eens weten wat ijzel is. Iets met opwarming van de aarde.

Met meestal dooie vingertoppen, of als het wat minder koud was, dan toch zeiknatte gympen van de regen, betraden mijn teamgenootjes en ik dan die verfoeide veilinghallen voor onze wedstrijd. Tijd om op te warmen zou je denken. Niet echt, want een paar duizend vierkante meter veilinghal verwarmen zou gelijk staan aan het gasverbruik van alle huishoudens in de Vruchtenbuurt voor een etmaal. Als het buiten vroor, dan zag je de adem van druk coachende trainers naar het plafond kringelen. Dus met kouwe jatten het veld in, althans wat daarvoor doorging. Bedenk een enorme lap asfalt met mega veel lijnen op de grond (want ook voetbal- en handbalbelijning etc.) die niet altijd goed zichtbaar waren, doordat er doordeweeks bloemkolen en tomaten werden ingereden door de heftrucks en vrachtwagens.

Ook herinner ik me de kakofonie van geluiden. Ga maar eens proberen hoe het klinkt om met 20 wedstrijden tegelijk in een ruimte met akoestiek nul goed te horen of het fluitsignaal nu van jouw scheidrechter kwam of van het veld naast je. Tussen de lijnen van elk veld stonden toeschouwers. Als er een bal uitging en op een ander veld belandde, dan kon het soms 2 minuten duren voor je de bal weer terug had en dat was dodelijk als je achter stond, want de centrale melding van begin, rust en eindsignaal was onverbiddelijk. Als het je lukte wat warmte in de ledematen te krijgen door inspanning of spelvreugde was het goed te doen hoor, maar het was wel zaak om op je benen te blijven staan, want een schuiver door een uienschil of geplette pieper lag altijd op de loer. Dan was je de Sjaak hoor. Ellebogen, knieën en heupen waren de ledematen die vaak geschaafd uit de strijd kwamen. Je kon dan bij de dienstdoende zaalwacht (die doordeweeks de veilingklokmeester was) een pleister met jodium halen. Met een rokende drol in z’n mond smeerde hij het schuurpapier verder open en je was pas klaar als je een paar Benny Hill klapjes op je hoofd had gekregen. “Zo knul en nu even blijven staan hoor”.

Een nare eigenschap van asfalt is dat dat spul geen enkel glijmoment toestaat. Kortom, hét recept voor enkel of kniekrak. Na twee keer een enkel te hebben gekneusd was het tijd voor innovatie. Mijn goede vriend Frits en ik sloegen onze spaarvarkens stuk om naar Excelsiorsport in de Weimarstraat te tuigen en daar een paar Adidas “Abdul Jabbar’s” aan te schaffen. Abdul Jabbar was een verdienstelijke basketbalspeler die zijn naam aan een hoge sportschoen had verbonden. Ze waren blauw suède, roken (nog ongebruikt) naar je eerste echt trotse bezit en ze stonden in de doos onder mijn bed. Gymschoenen waren in die tijd laag, vormloos en zwart of wit. Het laat zich dus raden dat we veel bekijks hadden. We waren uniek, nog nooit vertoond. De toegeworpen blikken en woorden hielden het midden tussen nieuwsgierigheid, spot en afgunst. Of wij wel begrepen dat korfbal geen basketbal was… Maar mooi dat de enkeltjes nu heel bleven.

Wees maar blij met die verwarmde autostoelen onder je gat en die mooie korfbaltempels van nu. Hoe episch de verhalen van vroeger ook zijn, het is nu 100 x beter. Ik wens alle Achillianen een mooi zaalseizoen.

Peter Frauenfelder

Datum	16-11-2021 11:00
Tags	Hoofdartikel