HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Artikel deel 1 van mijn avonturen bij Achilles eindigde een half jaar na de start van mijn tweede seizoen. En vanaf daar pak ik ‘m in deel 2 weer op. Want dat het korfballen bij Achilles één groot feest is, dat is inmiddels wel duidelijk geworden. Maar Achilles is nog zoveel meer dan alleen trainen en wedstrijden spelen. Als je door de coronamaatregelen niet meer mag korfballen en niet zo goed bent in stilzitten, dan word je al snel creatief.

En als je net zoals ik niet zo goed niks kunt doen, dan ga je nog extra je best doen om van alles te regelen ook. Zo stonden we al vrij snel met Achilles 1 te padellen op de nieuwe padelbanen naast de Hellashal. Twee banen gereserveerd voor de spelers en speelsters, maar in de app hadden we al duidelijk gemaakt dat Daniëlle en Glenn ook in sportieve outfits werden verwacht. Hadden we dat nou maar niet gezegd... Deze doorgewinterde tennis-enthousiastelingen sloegen de jonkies in het eerste half uur behoorlijk van de baan. Dat konden wij natuurlijk niet laten gebeuren. Koppen bij elkaar en geconcludeerd dat we Daniëlle en Glenn niet op techniek konden pakken, maar zeker wel op loopvermogen. Moeilijke en gevarieerde ballen slaan, geheim wapen 'panter' Rick Pot aan het net gezet en eindelijk na drie kwartier spelen, werd er gewonnen van de staff. Een super gezellige avond zonder korfbal, maar wees eerlijk: als je zo’n leuk team hebt dan maakt het ook niet uit wat je met z’n allen doet.

Een paar maanden later was het eindelijk weer zo ver. Er mocht weer getraind worden! Groot nieuws, groot feest, maar helaas niet voor iedereen. Sporters tot 27 jaar oud... doei doei Cliff en Marit, haha. Maar de staff en de club waren er na 3 weken wel klaar mee en besloten dat wij ‘oudjes’ gewoon weer mee mochten doen. Dat was leuk! Helaas volgde in dezelfde week ook minder leuk nieuws binnen de selectie. Voor Pepijn en Marlou brak er een moeilijke en onzekere periode aan. Zichtbaar aangeslagen begonnen we aan onze training, waar we tussen het trainen door als snel besloten dat er iets voor deze twee toppers en hun families geregeld moest worden. We creëerden een speciaal familie de Reu en een familie van Loon ‘3-gangen menu’ wat ze thuis met elkaar klaar konden maken. Carpaccio met truffelmayonaise en rucola vooraf, zelfmaak pizza van bloemkoolbodem met toppings naar keuze als hoofdgerecht en een tiramisu en lekkere koekjes als toetje. Daarbij natuurlijk ook lekkere biertjes, wijntjes en alcoholvrije versnaperingen toegevoegd. Ook geblesseerde Dylan kreeg een pakketje namens de selectie: 6 speciaalbiertjes om zijn enkel zo goed en snel mogelijk te laten genezen! Bezorgdienst Romy & Marit zorgde ervoor dat alle pakketjes en boodschappenmanden netjes werden bezorgd en de blije koppies van onze teamgenoten waren onbetaalbaar.

Oh ja, dit stukje mag ik zeker niet vergeten. Omdat de staff het zo tof vond dat we dit wilden regelen, wilden zij ook graag hun steentje bijdragen. En hoe! Er zat nog wat geld in de selectie spaarpot, maar niet genoeg voor alle cadeaus. En daar zijn ze weer hoor: Bas en Bart met hun supermancape, voor als u het even niet meer weet. Zij doneerden wat euro’s en ook de andere staffleden maakte een mooi bedrag over zodat ook na deze cadeautjes de selectie spaarpot weer goed gevuld was. Wat was de titel van dit stuk ook alweer? Juist. Bevestigd: Achilles… meer dan een club! Wat een geweldige groep mensen met het hart op de juiste plek!

In de periode hierna leek alles langzamerhand weer normale vormen aan te nemen, zo ook bij Marlou en Pepijn. Er mocht weer door iedereen worden getraind en het was zelfs mogelijk om weer wat wedstrijdjes (onderling) te gaan spelen. De staff besloot om de laatste drie weken van het seizoen te gebruiken om de selecties te maken voor het nieuwe seizoen. Dit viel even rauw op ons dak, maar hierdoor werd er al voor de zomervakantie een hoop duidelijk zodat we goed voorbereid aan de oefenperiode konden beginnen. Pizza en cadeautjes voor de staff sloten dit gekke seizoen af.

Maar... waar het seizoen eindigt, eindigen de activiteiten bij Achilles natuurlijk nog lang niet. Voor de jeugd onder 18 jaar was er de mogelijkheid om mee te doen aan de mini-competitie in de buurt. En niet veel later was het ook weer mogelijk om mee te doen aan het schutterstoernooi. Na bijna 2 seizoenen bij Achilles vond ik het wel weer tijd voor het echte werk. Een eigen team trainen en coachen. Een super leuke groep toppers die het komende seizoen uit mochten komen in het hoogste juniorenteam van de club: Achilles A1. In m’n eentje zou het praktisch wel lastig worden in combinatie met de wedstrijden van de Achilles selectie, dus we moesten op zoek naar een tweede coach. Veel contact gehad met Linda, maar ook met andere leden van de TC. Zo zat ik op een avond te appen met Dylan. Hij vertelde dat ze druk op zoek waren naar een tweede trainer. Toen dacht ik: ‘Ik vraag het gewoon’. Yo Dyl, waarom kom jij de A1 niet samen met mij doen?’. Daar moest Dylan even over nadenken... maar iets minder dan een week later appte hij mij al: ‘Yo Maar, waarom ook eigenlijk niet?! Let’s do this!’. Zo gezegd zo gedaan en zo ontstond een heel fijn trainersduo met een hele fijne groep korfballers en korfbalsters van 16 tot 18 jaar oud. De eerste trainingen waren even aanpoten, want zo fanatiek als Dylan en ik beide zijn, zo fanatiek moeten de A1’ers natuurlijk ook worden. Haha, niet helemaal waar natuurlijk, maar we willen wel het uiterste uit deze groep halen. Hard trainen, maar ook ruimte voor gezelligheid en ook een stukje eigen inbreng. Dylan en ik hebben niet zo veel van elkaar nodig om te snappen wat we bedoelen en ook de A1’ers gingen dit steeds beter begrijpen. De minicompetitie werd dan ook als kampioen afgesloten in drie wedstrijden waarin we steeds beter gingen presteren. De laatste wedstrijd tegen KVS A1 was er ééntje voor in de boeken. Publiek was weer toegestaan, het was heerlijk weer en alles leek onze A1-toppertjes te lukken. Een doelpunten festijn wat niet leek te stoppen. Wat was dit een ongelofelijk leuke dag en wat was ik TROTS! Dit belooft een mooi seizoen te worden.

Een weekje later mochten we los voor het schutterstoernooi. Samen met Danique verscheen ik aan de start. En natuurlijk is dit toernooi voor de gezelligheid, maar hallo we moeten wel even laten zien wat we in huis hebben! De eerste ronde schoten we, ondanks Danique haar lamme armpje, veel raak. Met de net-gevaccineerde-arm van Danique zat het dus wel goed en daardoor werden we weer veel te fanatiek. We bleven winnen en kwamen uiteindelijk in de finale. In denk dat de druk ons toen te hoog is geworden, want er gingen meer schoten mis dan raak. Misschien kwam het ook wel door de intimiderende tegenstanders Jeanet en Rinus. HUP broer en zus, terechte winnaars van het toernooi!

En toen... de allerlaatste activiteit van het seizoen: de kampweek. Ik had de eer om op donderdag het spel ‘levend Kolonisten van Catan’ te spelen met alle kampgangers. Een appje van een onbekend nummer wat later uiteraard gewoon een bekende was: Audrey: Hey Marit, wil jij een dagje helpen met kamp? Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Tuurlijk kom ik een dagje helpen. Meteen stuurde ik het leukste spel uit mijn kampspellen assortiment naar Audrey toe en zoals eigenlijk altijd bij Achilles gebeurt: meteen enthousiast. ‘Wat heb je nodig? Hoeveel? Wanneer? Wij regelen het voor je.’ Fijn zeg! Zo gezegd, zo gedaan en toen ik twee weken later ’s ochtends vroeg aanwezig was op het Achillesveld, stond er al vrij snel een fantastische crew klaar om mij te assisteren. Dankzij deze helden en heldinnen stond het spel in een mum van tijd klaar en had iedereen een rol te pakken die hem of haar goed paste. Romy & Noa als dreamteam van het ridder strijdveld, de nodige leuke valsspelers (Rianne en Kelly) op de verschillende kolonies en mijn favoriete onuitputbare mannen (Simon & Tjitse) stonden klaar met een hun waterpistolen om hun rol van struikrover zeer serieus te nemen. En dan denk je het allemaal goed geregeld te hebben, gaat er na 5 minuten al een waterpistool kapot. Slecht spul, overenthousiaste struikrovers, fanatiek rennende kinderen, zeg het maar. Maar als dit de reden van een kapot waterpistool zal zijn, dan mogen er van mij nog wel 30 waterpistolen sneuvelen. Gelukkig was de hulp nabij, de vader-struikrovers wisten thuis nog wel wat waterpistolen van hun kids te vinden en tijdens het wisselmoment sjeesten ze even heen en weer. Opgelost. Want zo gaat het altijd bij Achilles; we lossen het gewoon met z’n allen op! :-)

Marit Foppen

 

Datum	23-11-2021 11:00
Tags	Hoofdartikel