HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Ik wilde proberen over iets anders te schrijven dan Max Verstappen, maar dat is dus niet helemaal gelukt. Zijn de filmrechten al verkocht? Iedereen die dit leest heeft het waarschijnlijk gezien dus ik zal je een verslag van deze waanzinnige prestatie besparen. Ik ben, moet ik bekennen, zelf niet echt een grote liefhebber van de autosport. De GP van Zandvoort is denk ik de enige race vóór die van afgelopen zondag waar ik ooit echt voor ben gaan zitten en daadwerkelijk voor de gehele race niet heb overgeschakeld naar iets anders interessants (derde Bundesliga ofzo). Met dank overigens aan mijn vader die het volledige abonnement van Ziggo heeft waar ik lekker op kan parasiteren (in ruil kan hij Netflixen en The Boys kijken op Prime).

Auto’s hebben mijn interesse nooit echt gehad. Voorheen was het zo goedkoop mogelijk brengen van A naar B het enige criterium. Voor nog geen €500 werd ik dan ook ergens aan het eind van de zeroes samen met Aukje de trotse eigenaar van een Toyota Starlet uit 1986. Het was een wit bakkie waar je in principe wel met vier personen in paste, maar wat, vanwege het geheel ontbreken van gordels op de achterbank (zal wel niet zo’n ding zijn geweest halverwege de jaren ‘80), vanuit het oogpunt van eenieders veiligheid in de praktijk niet vaak voorkwam.

Bij uitwedstrijden met Achilles 3 van destijds was het dan ook loten wie er bij mij op de achterbank moest plaatsnemen. Een ploeggenoot uit die tijd (ik noem geen namen, maar hij houdt oprecht van Formule 1 en je ruikt hem tenminste eenmaal per Achillesfeestje) heeft het wel eens met angst en beven ervaren nadat hij de tos verloor. Er zat een scheur in de voorruit over bijna de gehele breedte, maar ieder jaar werd het barrel daarop niet afgekeurd omdat hij het zicht nét niet genoeg belemmerde. Er zat tevens een scheur in de uitlaat, maar duct tape zorgde ervoor dat je daar niet al te veel last van had (één keer per week checken of alles nog op z’n plek zat). In principe had hij geen airco, maar het gat in de vloer aan de bijrijderskant zorgde toch nog voor enige luchtcirculatie. Het mooie van het karretje was dat hij een redelijk felle automaat bezat. Dus bij ieder stoplicht met dubbele baan waren we 9 van de 10 keer als eerste weg, wat regelmatig voor verbaasde blikken zorgde (ik drukte zo snel mogelijk het gaspedaal in om zo snel mogelijk uit de spanning te zijn of we überhaupt nog zouden gaan rijden). In de loop van de tijd werd hij wel steeds minder betrouwbaar en na al een keer om 2:30 uur ‘s nachts na afloop van een bruiloft uit de Coentunnel te zijn gesleept, vond in maart 2012 m’n geliefde Japanse vierwieler z’n Waterloo op de kruising van de Weimarstraat en de Valkenboslaan.

Samen met Aukje, die een sprintje had getrokken naar de plek des onheils vanuit ons huis aan de Govert Bidloostraat, hebben we hem naar de Fahrenheitstraat geduwd alwaar hij werd opgehaald door de sloop, nadat autobedrijf Korporaal had vastgesteld dat er niet veel meer aan te redden viel. In ieder geval niet met duct tape. Ik was nog enigszins verbaasd toen ik handje contantje €250 kreeg van de sloper. Ik had gedacht dat ik die zou moeten betalen voor het afvoeren van onze ‘ witte bliksem’.

Wat ik eigenlijk met dit bovenstaande wil zeggen: het rijden met de Starlet was niet geheel zonder risico, maar ik heb er wel altijd van genoten. Bijna net zoveel als van die gozer die dankzij het risico dat hij met z’n team nam de grootste Nederlandse sportprestatie van deze eeuw neerzette. No guts, no glory en wie niet waagt wie niet wint. Een beetje risico maakt het leven soms net wat leuker. Denk daar maar aan als je de volgende keer moet aanleggen voor een strafworp!

Groeten,
Erwin de Laleijne

Datum	14-12-2021 11:00
Tags	Hoofdartikel