HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

In je begin jaren 2000, toen ik als 16-jarig broekie doorstroomde naar de selectie van Achilles, mocht ik ook voor de allereerste keer mee op jeugdkamp. Of beter gezegd: het CR-kamp. Tijdens mijn allereerste CR-kamp, maakte ik kennis met een andere kant van Achilles. De ouwe lullen die toen al jaren mee gingen op dit beruchte kamp, maakten al geruime tijd de dienst uit op Achilles. Namen van (oud-) Achillianen die voor menig Achilliaan op dit moment als onbekend in de oren zullen klinken. En tot op dat moment, kende ik een groot deel van deze Achillianen zelf ook niet.

Want, wie van de huidige 20-30 jarigen op Achilles kent één of meerdere van de volgende namen? Edwin “Buffel” van den Berg, Debby de Nijs, Jimmy Mulders, Simone Zuidhof, Maya Seif, Wouter Fellendans of Rick de Paauw? Juist, ik denk nagenoeg niemand. En dat is ook helemaal niet erg. Dat is namelijk hoe het gaat op een sportclub als Achilles. Mensen komen en mensen gaan… maar potverDommelsch wat was dat een gave tijd!

Zoals ik al zei… CR-Kamp. Als 16-jarig broekie mocht ik mee. Of misschien was ik net 17 jaar. Bijna 20 jaar geleden dus. Holy moly, dat klinkt als een eeuwigheid! De enige kampen die ik tot dat moment had meegemaakt, waren de WAPC-kampen. De kampen voor alles onder de 16 jaar. De kampen waar je niet ging slapen omdat je anders de sjaak was en wakker werd van scheerschuim onder je neus.

Tijdens het CR-kamp ging je niet slapen omdat we tot diep in de nacht met z’n allen bij een kampvuur muziek aan het luisteren waren. Muziek dat niet klonk uit via bluetooth met telefoons verbonden JB-boxjes. Nee. De gitaar van Maya werd veelvuldig bespeeld.
Door Maya zelf maar ook door bijvoorbeeld anderen die genoeg akkoorden konden spelen om liedjes mee te spelen.

Simone die geweldig kon zingen. Peter Zoutendijk die geweldig Under The Bridge van de Peppers kon schreeuwen. En met ieder biertje dat hij extra dronk, klonk het nóg beter. Aan het begin van de week, in de tafeltennistent of all places, werd op een willekeurige middag de gitaar erbij gepakt nadat het spontaan georganiseerde tafeltennistoernooi door ondergetekende genadeloos was gewonnen (Frank Baars werd met straight sets van tafel geveegd, maar dat even terzijde).

Maya begon te spelen op haar gitaar, en Simone zette in; “Hey Michel, How’s life are you okay?” galmde door de tent. Geweldig, kippenvel… en ik kon er niks aan doen maar ik begon mee te zingen. Samen met Simone en Maya speelden we het bekende nummer van Anouk. Ineens bleek dat ik zowaar een heel klein beetje kon zingen. Of beter gezegd: toon kon houden. Later die week zou ik bij het kampvuur nog proberen wat liedjes mee te zingen. Maar het bleef bij een beetje doen alsof.

Dat jaar, tijdens die kampweek, kwam ik erachter hoe muzikaal Achilles toen was. We hadden singer/songwriters in ons midden, zangeressen, Frans Cowan en Patrick Bos deden mee aan Henny Huismans Soundmixshow.

We hadden zelfs een heuse Achilles-band! Open podia die wekelijks georganiseerd werden in de zomer, bij Pier 32 en zelfs een jaarlijks Open Podium in onze eigen Vlonder, waar ik zelf dat jaar nog tot twee keer toe mocht optreden omdat ik Dinand Woesthoff kon imiteren. Eén keer begeleid door Wouter Fellendans op de Piano. En één keer samen met mijn zus. Het was echt een andere tijd. Ik zei het eerder al: andere Achillianen maakten toen de dienst uit. Achilles is niet meer het Achilles van toen en dat is negatief, noch positief. Dat is gewoon hoe het gaat. Achillianen die we niet of nauwelijks nog op ons veld zien.

En juist dit jaar, nu corona eindelijk een beetje voorbij lijkt te gaan, mogen we binnenkort ons nieuwe clubhuis in gebruik gaan nemen. Gaan we een 100-jarig bestaan vieren met z’n allen. Juist nu komen al deze prachtige herinneringen van toen weer terug. Want mensen komen en mensen gaan, maar Achilliaan blijf je wat mij betreft voor altijd en wat mij betreft blijft iedere Achilliaan áltijd welkom in de Vlonder.

Of hij nou van hout is, van duurzame materialen met een halve hal er aan vast, of hij nou grenst aan een skatepark, een brug heeft naar de Mient of wat dan ook. Doen we een Open Podium ergens de komende jaren in onze nieuwe kantine? Ik beloof dat ik absoluut niet ga zingen. Zolang Peter Zoutendijk maar ongevraagd de microfoon pakt en Under The Bridge begint te schreeuwen, Maya Seif met haar Ukelele liedjes komt spelen, Simone Michel komt zingen en zolang iedereen die bij Achilles hoort er bij is. Jong, oud, heel oud, actief lid, oud lid, nieuw lid, erelid. Ieder lid. Gewoon iedereen.

Tot snel, op ons veld.
Achilles, meer dan een club…

Bart Kasten

 

Datum	01-02-2022 11:00
Tags	Hoofdartikel