De “winnende"
De wedstrijd onder spanning. Tegenstanders aan elkaar gewaagd. De stress is niet te harden. Laatste minuut, laatste strohalm, laatste wanhoopspoging, en dan… niet meer verwacht en daardoor des te meer welkom, een uitbarsting van geluk, extase zelfs. En vlak daarna natuurlijk het eindsignaal. Zet ESPN aan en je ziet het allemaal gebeuren. Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld bij Cambuur-Ajax. De bewoners van Pomonaplein 20 en 24 zullen het geweten hebben. Of bij Achilles 7 (11-12 winst op Erasmus 3).
De mooiste winnende van het weekend viel op het veld van KMD waar de plaatselijke JO10-1 afrekende met SVC’08. Na een 1-4 achterstand knokten de eerstejaars E’tjes zich terug in de wedstrijd, waarbij de winnende goal werd gescoord door de rechtsachter, en tevens aanvoerder van de dag, die op wilskracht drie Wassenaarse jongetjes passeerde en vlak voor het doel de bal iets te ver voor zich uit leek te spelen, maar met een ultieme sliding alsnog de keeper in de korte hoek passeerde. 5-4 eindstand. Siem mocht ‘s avonds kiezen wat we gingen eten.
Benzema die woensdag op Donnarumma doorliep en daarna de smaak te pakken kreeg. Het puntertje van Kluivert. Iets langer terug: ‘Wouters… Van Basten…wordt dit de beslissing? Ja! JAAAA! Marco-van-Basten! 2-1, vlak voor tijd! Het Volksparkstadion is van Oranje!’ Hoe groter het belang, des te fijner (en onvergetelijker) het gevoel. Dit zijn voetbalvoorbeelden, maar in het korfbal heb je het als lezer van dit artikel waarschijnlijk ook vast vaker meegemaakt: de overwinning vlak voor het sluiten van de markt. Misschien heb je hem zelf wel gemaakt. Als dat zo is dan herinner je je het nog wel. Er zijn weinig dingen die beter voelen dan “voor de poorten van de hel” er een overwinning uitslepen.
Er is ook een categorie spelers die graag de winnende zou maken, maar die je eigenlijk voor de zekerheid beter niet meer aan de bal wil laten komen in deze fase van de wedstrijd (voor Team 7: de bal naar z’n tweelingzus op het beslissende moment is prima, maar laat ‘m niet denken dat omdat hij ‘iets weg heeft van Tony Stark’ (van een afstandje, maar dan echt wel ver weg, als hij z’n baard een beetje laat staan, we noemen verder geen namen), hij ergens de verantwoordelijkheid zou moeten voelen om een beslissende bal te nemen).
De "winnende" kent ook tragiek. De tragiek van de tegenstander, de verliezer, de partij die het onderspit delft. Denk maar aan het trauma van 1974 (‘zijn we er tóch ingetuind’). Waar vrijdag aan het Pomonaplein gejuicht werd, was het reden om een paar honderd meter verderop de afstandsbediening door de tv te gooien. In 2010 stond ik samen met Aukje in een bar in New York eerst te vloeken om Robben in de 62ste minuut en even later om Iniesta. We hadden daar een stop-over richting Nicaragua en ik was me bij de pass van Sneijder op de sprintende, kale Groninger al aan het verheugen dat de taxichauffeur in Managua aan ons zou vragen: ‘Where are you from?’ En dat ik dan lachend zou antwoorden: ‘From the country of the world champion!’ Maar dat gebeurde dus niet. Wel was dagelijks op elke hoek van de straat Shakira te horen met “...it’s time for Africa..” om zout in de wonden te strooien. Vraag eens aan Jarreth wie Lucas Moura is.
Of stel je voor dat je concurrent om promotie het eerst presteert om er met de volledige buit vandoor te gaan in een heetgebakerde heenwedstrijd en dat je in de terugwedstrijd denkt aan een voorsprong van twee punten vlak voor tijd genoeg te hebben, maar je ‘s nachts alsnog wakker ligt van de gelijkmaker en ondenkbaar geacht puntverlies…
Maar daar staat nu wat moois tegenover: alleen maar finales om te meten of je het waard bent. Alles wat nu nog komt staat in het teken van de dood of de gladiolen. Puntverlies betekent capitulatie. En als de mogelijkheid dan daar is, om het duel te beslissen op het moment suprême, fluitsignaal, einde, dan smaakt díe overwinning het zoetst. Misschien is dit zaterdag al. Zie iets verderop in het programma waar je moet zijn om dat mee te maken.
Erwin de Laleijne
Datum | 15-03-2022 11:00 |
---|---|
Tags | Hoofdartikel |