In wat voor een wereld leven wij..?
hoofdartikel
Vrijdagavond een appje van Erwin: “Hoi Hans bij deze een herinnering voor het hoofdartikel. Groeten Erwin.” Ik bedank hem en geef aan dat ik hier helemaal niet meer aan gedacht zou hebben als hij mij nu niet had gewaarschuwd. Mijn hoofd stond en staat er nog steeds niet naar…
Marian en ik hebben donderdagmiddag j.l. in en om het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam tussen 14.30 en 21.45 uur van dichtbij de paniek en de angst meegemaakt toen er geschoten werd en het ziekenhuis met spoed ontruimd werd. Een soort van leegvegen van alle poliklinieken en de centrale hal door eenheden van de Dienst Speciale Interventies doet iets met je als mens. Het gevoel van veiligheid wordt in één klap in een ander perspectief geplaatst, zeker als je ook nog eens van je partner gescheiden wordt en je gedurende enige tijd geen contact met elkaar kunt hebben. Op vrijdag waren we samen bezig met dit drama een plek te geven.
Feit is dat op j.l. donderdagmiddag in Rotterdam drie onschuldige mensen door een nietsontziende gestoorde man vermoord zijn en dat hij door zijn zinloze daad twee families en vele duizenden medewerkers en bezoekers van het EMC in diepe rouw en angst heeft ondergedompeld.
Dat besef hakt erin en maakt alles waar je je normaal druk over maakt op slag niet meer zo relevant. Ik vraag mij af of “tijd alle wonden heelt” want je zult maar partner, kind of familie zijn van de mensen die vermoord zijn en met dit drama moeten dealen. Aboutaleb merkte op dat er sloten van verdriet vloeien binnen Rotterdam. Verdriet dat ook wij hebben ervaren temidden van vele studenten, verpleegkundigen en artsen die de schietpartij in het klaslokaal van dichtbij hebben meegemaakt en die allemaal verschillend vertelden over hun ervaringen en gevoelens.
Wat hadden we met hen te doen, maar erover praten leek iedereen toch wat te helpen. Een medewerker van het EMC merkte de volgende ochtend op: 'Dit kunnen we nooit vergeten, maar vandaag gaat ons werk door, binnen wachten vandaag weer patiënten op ons'.
Een grotere tegenstrijdigheid kan ik mij haast niet voorstellen want ergens vinden we diep in ons bijna altijd de kracht om door te kunnen gaan.
Met ons gaat het ondanks alles best wel goed. We praten veel met lieve mensen om ons heen en proberen positief te blijven denken om straks zonder angst weer hetzelfde ziekenhuis, maar dan toch anders binnen te stappen.
Volgende keer een optimistischer verhaal.
Hans Lijmbach
| Datum | 03-10-2023 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |