HKV Achilles - Meer dan een club

Met diepe droefheid hebben we vernomen dat Ton van der Laaken, lid van verdienste, oud scheidsrechter, actieve coach, geliefd mens, vriend, vader, opa, familielid en nog steeds betrokken lid van onze vereniging, vandaag is overleden. Geboren op 7 februari 1953 is hij nog 71 jaar geworden. Van opgeven wilde hij nooit weten. Ton was letterlijk en figuurlijk overal in korfballand te vinden en heeft er veel voor betekend. Hij laat een onuitwisbare indruk achter. We zullen hem enorm gaan missen. We wensen zijn familie, vrienden en naasten veel sterkte toe. Lees verder voor het in memoriam geschreven door Steven Broers. Het Bestuur

De beste ambassadeur die Achilles ooit gehad heeft is er niet meer. Afgelopen woensdag, op zijn eenenzeventigste verjaardag, is Ton van der Laaken overleden. Hoewel we wisten dat hij ziek was, blijft het heel moeilijk te geloven.

Zijn leven lang heeft Ton iedere gelegenheid aangegrepen om anderen te vertellen over zijn club. Bij interviews, in zijn contacten met alle verenigingen waar hij ooit gefloten heeft, bij alle verenigingen waar hij trainer/coach is geweest, hij vond altijd een mogelijkheid om zijn verbondenheid met Achilles uit te dragen.

Dat Ton een Achilliaan werd, was helemaal niet zo vanzelfsprekend. Hoewel zijn moeder Annie al lid was sinds 1940 en zijn zusje Mieke al speelde in het eerste pupillenteam in 1963, had Ton gekozen voor voetbal en cricket, bij Quick. Pas op zijn veertiende, in 1967, werd hij lid van Achilles.

Ondanks die relatief late start maakte hij snel carrière. Al in 1972 maakte hij zijn opwachting in het eerste. Geen virtuoze balgoochelaar of begenadigd aanvaller, maar wel één van de beste verdedigers die Achilles ooit gehad heeft. En zeer gedreven, zeg maar bloedfanatiek. Hij haalde echt alles uit zijn mogelijkheden. Hij had stevige kritiek op ploeggenoten die misschien meer talent hadden maar daar minder mee deden. Ton was als speler niet bepaald van het harmoniemodel. Hij had het conflict soms nodig, om zelf scherp te blijven en zijn teamgenoten scherper te maken.

Fanatiek als speler, hardwerkend en betrokken als bestuurslid. Van 1977 tot 1984 zat Ton in het bestuur van Achilles, waarvan vier jaar als redacteur. In de Leeuwenkrabbels bepleitte hij stelselmatig wat hij ook binnen de lijnen wilde zien: meer nadruk op de korfbalprestaties. Hij bracht ook de korfbalwereld naar Achilles, hij schreef over ontwikkelingen in de sport waar de meeste Achillianen heel weinig van wisten.

Ton stopte als speler toen hij doorbrak als scheidsrechter. Hij was een geweldige arbiter, met een geheel nieuwe, eigen stijl. Hij liep meer meters dan veel spelers, stond altijd bovenop het spel, en doorzag alle trucs. Ik ken mensen die speciaal naar topwedstrijden gingen om Ton te zien fluiten. Vijf maal werd hij gekozen tot beste scheidsrechter van het jaar, en vijf keer floot hij de korfbalfinale in Ahoy. Een ongelooflijke prestatie en waarschijnlijk zou hij zes keer de finale hebben geleid als hij in 1992 niet in een andere rol in Ahoy was, namelijk als coach van Achilles A1, dat in een zinderende wedstrijd het favoriete PKC van de mat speelde en kampioen van Nederland werd. Het vooralsnog grootste sportieve hoogtepunt in de clubgeschiedenis.

Ton was niet alleen de uiterst succesvolle coach van onze jeugd, hij had ook een aantal jaren het eerste onder zijn hoede, en was actief bij verschillende andere clubs.Eentje daarvan herinneren wij ons met beperkt genoegen, dat was Refleks, dat in een beslissingswedstrijd aan de Mient een dikke overwinning boekte op Achilles en daarmee naar de hoofdklasse(toen het hoogste niveau) promoveerde. Hier liet hij weer zien dat talent niet genoeg is om te winnen, je zult er ook hard voor moeten werken. Met De Meervogels bereikte hij de halve finale van de hoofdklasse.

Was Ton naar buiten toe de ideale ambassadeur, in de club was hij het bepaald niet altijd eens met de keuzes die opeenvolgende besturen maakten. Hij maakte dan van zijn hart geen moordkuil en ging soms flink tekeer. Onstuimig en recht voor zijn raap zoals op de rouwkaart staat. Een rake typering, al ken ik persoonlijk voorzitters die aan zijn inbreng op bepaalde thema’s een iets andere kwalificatie zouden meegeven.

Dat nam niet weg dat aan zijn intenties nooit getwijfeld hoefde te worden. Hij wilde wat hij zag als het beste voor de club waarvan hij zielsveel hield. Zijn niet aflatende inzet en ambassadeurschap voor Achilles bezorgde hem in 2014 het lidmaatschap van verdienste, een groot en verdiend eerbetoon.

Ton trouwde in de jaren zeventig met zijn jeugdliefde en Achilliane Linda. Hun kinderen Paul en Sandra werden op hun vijfde lid gemaakt, en daarmee werd de verbintenis van de familie van der Laaken met Achilles weer voor generaties bevestigd.

Ook na zijn benoeming tot lid van verdienste heeft hij zich nog voor de vereniging ingezet. Enkele jaren als coach van het eerste, als lid van de schoonmaakploeg van de nieuwe kantine en begin van dit seizoen nog samen met Paul als coach van de C1, met daarin zijn kleindochter Roos.

Afgelopen zomer bezochten wij Ton en Jeanne nog in hun vakantiehuisje in Epe. We hadden een vogelhuisje meegenomen, hij was aan de natuur gehecht geraakt. Voordat we weer thuis waren stuurde hij al een foto van het vogelhuisje, bevestigd aan een boom in de tuin. Komend voorjaar zullen vogeltjes daarin een nestje maken. Het is heel verdrietig dat Ton dat niet meer zal kunnen zien.

Het bestuur wenst Jeanne, Paul en Tessa, Sandra en Rob, Linda en de kleinkinderen veel sterkte en heel veel mooie herinneringen aan een bijzondere man.

Namens het bestuur

Steven Broers

Klik hier of op de afbeelding voor een groter exemplaar van de rouwkaart. 

Datum	09-02-2024 08:15