HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Vriend Peter noemde zijn artikel in januari War Child deel 1, hoogste tijd voor deel 2 nu de eerste wedstrijden in het nieuwe tenue gespeeld worden… Eind december kreeg ik een appje: houd de website in de gaten, er komt nieuws… wat een cliffhanger! En ja daar stond het echt, Achilles gaat met War Child op het shirt spelen.

Tsja, en voor mij was dat toch een bijzonder moment. Al zo’n 43 jaar lid van de club, al geruime tijd letterlijk en figuurlijk op afstand. Tot rond mijn 24ste was ik een actief lid op diverse fronten en waar de basis is gelegd voor wat volgde. Als de club zo’n sterk onderdeel van je leven is, is het niet te bevatten dat daar ooit een einde aan komt en toch kwam dat er vrij abrupt en tegen de verwachtingen in, in ieder geval in mijn verwachtingen en toekomstbeeld.

Een stage in Oeganda gooide mijn vertrouwde clubleven in de Vruchtenbuurt overhoop en bracht me uiteindelijk bij War Child. Met de samenwerking met War Child lijkt het cirkeltje rond. In dit artikel zal ik een poging wagen om vanuit mijn ervaring de overeenkomsten tussen Achilles en War Child te belichten.

Waar de ambitie van Achilles staat voor sporten op een zo hoog mogelijk niveau gecombineerd met een rijk verenigingsleven, is de droom (utopie?) van War Child: No Child should be part of War. Ever. Tuurlijk zijn dit ambities van een andere orde, maar in de uitvoering zijn er mijns inziens toch echt gelijkenissen.

Met name in het ontstaan van War Child en wat War Child kinderen biedt, is in de basis hetzelfde van hetgeen Achilles biedt. War Child’s slogan van het eerste uur staat wat mij betreft na ruim 25 jaar nog steeds. Je kunt een kind uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind?

War Child realiseerde zich dat kinderen in oorlog ook kind willen en moeten zijn, de kans moeten krijgen om te spelen en om even te vergeten. Sport, spel, muziek lenen zich hier uitstekend voor en daar zit toch een grote gelijkenis. Onze jonge leden kijken wekelijks uit naar de training, de wedstrijd, het samenzijn met vriendjes, zien de trainers en kampleiders als voorbeelden. Je eigen sport kunnen kiezen en daar actief aan mee kunnen doen draagt bij aan de fysieke, sociale en mentale ontwikkeling van kinderen. Ook kinderen in oorlog hebben recht op toegang tot sport en spel. Juist voor kinderen in oorlog, waar alle structuren, een veilig huis, familie, school abrupt wegvallen, kan sporten het verschil maken of minimaal even het gevoel van normaliteit, even kunnen vergeten, even kind zijn.

Het aanbieden van activiteiten is niet altijd even gemakkelijk: diegenen die het aanbod faciliteren zijn zelf ook getroffen door conflict. Opleiding is nodig, moeilijk te verkrijgen materialen zijn nodig en zeer belangrijk: er moet een veilige plek zijn waar kinderen veilig naar toe kunnen komen en veilig kunnen spelen.

In mijn eerste tijd voor War Child in Noord Oeganda realiseerden we Child Friendly Spaces. Kindvriendelijke plekken in immense kampen voor ontheemden op de vlucht voor de rebellen die, onbegrijpelijk, in kinderen oorlogsmiddelen zagen. Inmiddels zijn Child Friendly Spaces een standaard onderdeel van locaties waar mensen opgevangen worden, althans, in theorie. Nooit eerder werden zoveel kinderen wereldwijd getroffen door conflict. 468 miljoen kinderen groeien op in of nabij conflict, 43 miljoen kinderen zijn op de vlucht. Enkele conflicten bereiken het Nederlandse nieuws, veel conflicten horen we niet van of zijn/worden vergeten. De druk op de hulpverleners is groot. Ook War Child moet met de beschikbare middelen moeilijke keuzes maken. Om toch op zoveel mogelijk plekken activiteiten te kunnen aanbieden, werkt War Child wereldwijd met partners, waaraan War Child de kennis overdraagt.

War Child heeft het sport- en spelaanbod na jarenlange ervaring en wetenschappelijk onderzoek ontwikkeld tot het programma TeamUp. Binnen TeamUp doen kinderen wekelijks op een vaste tijd, met vaste gezichten mee aan gestructureerde sport en spel activiteiten. Trainers worden intensief opgeleid in deze taalonafhankelijke methode (vaak spreken de kinderen en trainers niet dezelfde taal, sport leent zich daar prima voor, is een universele taal). Via partners wordt TeamUp nu in vele landen uitgevoerd, van Sri Lanka tot Colombia en van Sweden tot Mozambique.

Ook in Nederland is TeamUp actief in de diverse opvanglocaties en op scholen voor nieuwkomersonderwijs. In mijn laatste jaar bij War Child, als verantwoordelijke voor TeamUp brak de oorlog in Oekraïne uit. Binnen een maand werden de eerste nieuwe trainers getraind in Polen, snel volgden trainingen in Roemenië, Moldavië en ook in Oekraïne zelf. Inmiddels staan in Egypte trainers klaar om Gaza in te kunnen en maken we ons grote zorgen om de oud-collega’s aldaar. Zie hier voor een impressie uit Zuid Soedan: TeamUp: Uniting Children Through Movement (youtube.com)

TeamUp zag vorig jaar erkenning in het winnen van de Laureus Award – Sport for Good categorie en schaarde zich hiermee tussen legendarische topsporters als Lionel Messi, Max Verstappen en Serena Williams. We hebben deze award opgedragen aan alle trainers die met alle risico’s en uitdagingen van dien wekelijks kinderen een lach op hun gezicht brengen.

In de loop van de jaren is War Child gegroeid, spel is en blijft essentieel, maar voor het verbeteren van psychosociaal welzijn is meer nodig. Een stabiele thuissituatie, naar school kunnen gaan zijn ook essentieel. War Child heeft al kort na het ontstaan dan ook het aanbod uitgebreid met het ontwikkelen, onderzoeken en aanbieden van onderwijs in conflict (zoek bijvoorbeeld eens op Can’t Wait to Learn) en kinderbeschermingprogramma’s. Ook zijn de psychosociale programma’s uitgebreid naar interventies voor onder andere jongeren, ouders/verzorgers en docenten: it takes a village to raise a child.

Waar Achilles meer dan een club is, is War Child meer dan een werkgever. Bij vertrek van een collega klinkt standaard “you can check out, but you can’t leave…”

Los van de mooie sociale initiatieven, recentelijk voor de Voedselbank, eerder voor bijvoorbeeld WNF en KWF, zit mijns inziens het voornaamste aspect in het meer dan een club zijn, in de onderlinge relaties en levenslange vriendschappen. De Vlonder als de huiskamer (die heerlijke sfeer, die smaakt toch steeds naar meer…), de mensen op de club als je tweede familie. Bij War Child is dat vergelijkbaar: mensen die voor War Child werken doen dat vanuit een intrinsieke motivatie. Het merendeel van mijn tijd heb ik in het veld gewerkt, voornamelijk in Noord Oeganda, Afghanistan en Soedan. Het waren plekken waar de bewegingsvrijheid, zeker voor buitenlanders, minimaal is. Je woont in het kantoor, zit 24/7 op elkaars lip in moeilijke omstandigheden en dan moet het wel klikken. Daar ontstaan dan ook bijzondere relaties en levert levenslange vriendschappen op.

Wat naast ervaringen en vriendschappen Achilles mij ook gebracht heeft zijn de kennis en vaardigheden die ik mede nodig had om te kunnen functioneren bij War Child. Het trainen en begeleiden van jeugdploegen, het te woord staan van ouders, het organiseren van kampen en activiteiten, het omgaan met wedstrijddruk etc. hebben mij veel gebracht. Het zijn zaken die je doorgaans niet op school leert, maar wel meeneemt in je verdere leven. Twijfel dan ook niet om je in te zetten voor de club…

Zoals ik eerder beschreef, aandacht voor kinderen in oorlog en op de vlucht voor oorlog is helaas urgenter dan ooit. Heel mooi en bijzonder dat Achilles deze boodschap nu uitdraagt om aandacht te vragen voor deze kwetsbare kinderen. Dank World Forum voor het mogelijk maken hiervan: kinderen horen geen oorlog mee te maken, nooit.

Met moeite heb ik vorig jaar (tijdelijk?) afscheid genomen van War Child. Even een time-out van conflict. Ik mag me nu inzetten voor natuurbescherming bij Vogelbescherming Nederland, dat lijkt een grote stap en is het ook, maar ik heb de effecten van klimaatverandering en biodiversiteitsverlies gezien en ervaren. Meer en meer zullen deze verandering tot conflict leiden vrees ik en ik doe op deze manier een bescheiden poging om bij te dragen aan het voorkomen daarvan.

Helaas is het zeer sporadisch, herken het jongleren van Erwin (zie vorig hoofdartikel), maar kijk er naar uit om weer eens te komen proosten op het Pomonaplein, het nieuwe shirt strijdend te bewonderen, het leven te vieren en jullie weer te zien.

Hup Achilles,

Groet Frank ‘Vie’ Velthuizen

Zie ook: War Child Deel 1

 

Datum	14-05-2024 11:00
Tags	Hoofdartikel