HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Het is kwart over zeven als de babymonitor aanschiet. De kleine man is wakker, wat betekent dat onze dag begint. Het koffiezetapparaat wordt aangeslingerd en het zwarte goud vloeit in de keramieken kopjes. De eerste slok rolt over mijn tong en de rijke smaak van de LIDL-cupjeskoffie tintelt op mijn smaakpapillen. Omdat het nog vroeg is, besluiten we een wandeling te maken.

Bij Stach in de kinderwagen is er helaas geen plek meer voor mij: dat wordt zelf lopen. Een rondje langs de winkels en vervolgens door naar bakkerij De Vries voor wat heerlijk brood. De zon wordt afgewisseld met buien en dat een paar uur voor de wedstrijd.

Na een amandelbroodje van De Vries naar binnen gewerkt te hebben, stap ik op de fiets. Het is een tien minuten durende tocht naar ons veld. Op mijn rug de sporttas, in mijn hand een nieuw sponsordoek. Ja, de sponsorcommissie is onwijs goed bezig met het binnenhalen van bedrijven die onze club nog mooier maken.

Hoewel ik deze zomer 34 ben geworden, functioneert mijn lichaam nog als dat van een 20-jarige. Met gemak en zonder te zweten kom ik aan op de club (kan ook door de elektrische fiets zijn geweest).

VEO 5 is vandaag onze tegenstander. We staan met VEO en ALO bovenaan met elk vier punten. Een zeer belangrijke wedstrijd dus voor het 5e als wij een promotiefeestje willen vieren.

De spanning is op de gezichten van mijn teamgenoten af te lezen. En ik? Ik blijf rustig. In mijn hoofd ga ik door alle ingestudeerde spelvormen die ons team traint, gelukkig zijn dit er geen. Zeven teamgenoten verzamelen zich boven als onze laatste dame, Laura, arriveert. Voldaan gaat ze buiten zitten en pretendeert de eerst aanwezige te zijn. Wij, die al boven in de kantine zitten, zijn echter wél met de wedstrijd bezig. Onze pot wordt gefloten door Menno van het eerste, die heeft gelukkig ervaring met ons snelle en scherpe korfbalspel.

Het fluitsignaal klinkt. De teams die voor ons speelden, stappen het veld af en kijken vol ontzag naar het inschietgeweld van mij. Shit, mijn ouders komen kijken. De lat wordt nog een meter hoger gelegd.

Terwijl wij in een kring staan, pept onze aanvoerder Niels ons op. Zijn speech is wederom fantastisch, maar, zo voel ik, de ogen zijn op mij gericht.

In de verdediging hebben we het moeilijk. VEO kan lange aanvallen uitvoeren door het lengte overwicht. 0-2 achter. Ik kom in de aanval. Patsboem, de jarige Alexander jaagt zijn tegenstander de stuipen op het lijf met zijn snelheid en ik kan van een degelijke afstand de bal afronden. 1-2. Helaas wordt dit 1-3 en mijn vak keert terug naar de verdediging. Wederom lukt het onze aanval niet om te scoren. Een bal of twee duikt onder de korf door en een stip wordt gemist: 1-5 achter.

Maar daar kom ik weer. Een weergaloze actie levert een strafworp op waar Menno natuurlijk direct voor fluit. Wat een topscheids. Achteloos mik ik van 250 centimeter de bal door de grote gele hoepel: 2-5, we zijn pas net begonnen.

Helaas wordt het al snel 2-6 en 2-7. Het andere vak vertikt het tot dit moment om te scoren, maar daar is onze Laura. Ze heeft een sterke tegenstander, maar dit weerhoudt haar niet om de 3-7 aan te tekenen.

Martijn wordt voor Alex gewisseld, zodat Alex weer voor zijn broertje in het andere vak kan komen. Met een paar minuten te spelen laat ik weten dat de wedstrijd verre van over is: 4-7! Vervolgens onderschept de verdediging de bal en maakt Martijn, de Noorse halfgod, een actie waar zijn tegenstander enkel nog nachtmerries van kan hebben. Een perfect uitgevoerde doorloop: 5-7. En dan klinkt tijdens de goalviering het rustsignaal.

We voelen dat we achter de feiten aanlopen. Maar ik pep het team op en je ziet het geloof in de ogen terugkeren: één van de mooiste bijkomstigheden van natuurlijk leiderschap.

De tweede helft begint en beide achttallen hebben het lastig om tot scoren te komen. Maar VEO maakt de 5-8 en de 5-9 na wederom wat gemiste stippen aan onze zijde. Terwijl het publiek mijn naam scandeert, houd ik mijn composure. 6-9 en 7-9 vallen feilloos binnen. Zowel tegenstanders als teamgenoten vallen stil. Wat een wervelwind aan doelpunten verlaten mijn vingertoppen. Als mijn teamgenoten in het andere vak wederom lastig tot scoren komen, wordt er een knoop doorgehakt. Ik word gewisseld om in de aanval de andere twee heren van VEO af te matten. Maar dit is niet nodig. Ik sta op de plek waar een coach hoort te staan, en direct neemt het vertrouwen van de aanval toe: 8-9, een schot van Alexander en Niels, de teamcaptain, prikt de gelijkmaker erin.

Met 9-9 op het scorebord leid ik de aanval. Zig-zag-boem-flits... 10-9. Ik kijk mijn ouders aan, trotse blikken langs de zijlijn. Zij weten het al jaren: ik had zo in de Korfbal League kunnen spelen. Onze verdediging staat ijzersterk, de bal wordt onderschept en ik maak een drukkend gebaar, zoals Cristiano Ronaldo ooit deed: “rustig, ik zal hem wel even maken."

Vol vertrouwen verlaat het vak de stellingen om samen de beslissende goal te maken. 11-9, Erwin van Veen...

De tijd is bijna verstreken. Het lukt VEO nog om een aanval te verzilveren, maar Menno fluit de wedstrijd af. 11-10, Achilles 5 staat bovenaan!

Direct na de wedstrijd word ik gevraagd om nog bij het eerste in de basis te beginnen. Ik wijs het verzoek af. Ik moet naar een kinderverjaardag. Eerst even lekker nagenieten en douchen. Of nee, toch niet: we staan de eerste anderhalf uur na de wedstrijd bardienst.

Een mooie wedstrijd en gelukkig weet ik van mijzelf dat ik nooit naast mijn schoenen zal gaan lopen na een pot als deze.

Veel liefs,
Erwin van Veen

Datum	01-10-2024 19:10
Tags	Hoofdartikel