HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Het hoofdartikel van deze week tracht te achterhalen waar je je thuis voelt. Maar eerst wil ik nog even stil staan bij de superprestatie van ons vlaggenschip. Kampioen worden in de hoofdklasse veld en dan promoveren naar de ereklasse veld. Nog nooit vertoond aan het Pomonaplein en daar staan wij dan volgend voorjaar tussen al die heel gerenommeerde teams. Laten wij er met zijn allen van gaan genieten tweede helft veld. Ik wil er in ieder geval dan wel bij zijn en er samen met jullie van gaan genieten. Vannacht moest ik stilletjes juichen toen ik de uitslagen van 2 en 1 in de app zag staan. Want ik kon toch moeilijk iedereen wakker schreeuwen. Mijn hartelijke felicitaties aan de staf en alle selectiespelers en -speelsters die dit kampioenschap hebben afgedwongen. Hulde!

Overpeinzingen uit Down Under, geschreven maandag ochtend 7 oktober 2024

En nu dan terug naar mijn “op zijn kop” overpeinzingen. Wat maakt ons Nederlanders Nederlanders? En waarin of waardoor komt dit dan tot uitdrukking? Zijn we daarin uniek of juist niet? En wat is er in de afgelopen jaren allemaal in, voor en door ons veranderd? Waar je al niet over nadenkt als je “op zijn kop hangt” aan de andere kant van de aardbol. Of wellicht is dit het resultaat van meer bloed naar de hersenen en daardoor het “licht” zien? Overigens het hangt hier best wel lekker hoor! Het is lente en met veel zon, daardoor lekkere temperaturen en bijna geen regen is het hier goed uit te houden.

In gesprekken met oud-Nederlanders en hun nakomelingen hier in Australië is wel een rode draad te herkennen. Ze zijn allemaal, eenmaal losgekomen van Nederland, betrokken Australiërs geworden die het beste voor hebben met hun nieuwe vaderland. Een nieuw vaderland zonder twijfel, maar bij bijna iedereen klopt er diep van binnen ook nog een stukje hart voor dat andere vaderland en dat is hún Nederland. Voorbeeld: één van de eerste dagen gingen we hier naar een weekmarkt en als iemand hoort dat je Nederlander bent, dan vertelt men heel trots als Australiërs met Nederlandse roots dat er verderop een tweetal kraampjes staan waar men poffertjes en kaas uit Gouda verkoopt. En dat er ook een Dutch shop is in Brisbane waar de lekkerste chocoladehagel en speculaaskoekjes gekocht kunnen worden, maar ook rodekool met appeltjes.

Dan vraag je verder en blijkt de verteller de buurman te zijn van een (oud-) Nederlander. Deze laatste organiseert Nederlandse feesten waar naast alle buren alle Nederlanders uit zijn buurt voor worden uitgenodigd. Koningsdag is favoriet hoorden wij. Eerst dacht ik nog “what a twisted mind”, maar al doorpratend realiseer ik mij dat veel van deze generatie mensen door hun opvoeding en contacten met familie in Nederland nog altijd een beetje Nederlander zijn en gezien hun leeftijd waarschijnlijk ook zullen blijven.

Onze nichten in Brisbane zijn in de jaren 70 in Australië geboren en getogen, nadat hun Nederlandse ouders halverwege de jaren 60 naar Australië waren vertrokken om een nieuw leven op te bouwen. Toentertijd was er in Nederland voor hen niets of veel te weinig om een succesvol leven op te kunnen bouwen. Inmiddels zijn hun ouders al geruime tijd geleden veel te jong overleden en heeft de oudste nicht nog steeds nauwe banden met haar familie in Nederland. Echter de jongste nicht heeft overduidelijk haar leven zonder deze hechte band met familie in Nederland ingericht. In alle gesprekken die we de afgelopen week met elkaar hierover gevoerd hebben wordt echter de vraag, hoe of deze twee zussen zich zo totaal verschillend in hun band met hun Nederlandse familie hebben ontwikkeld, niet echt beantwoord. Eigenlijk vind ik dat helemaal prima.

Wij zijn vandaag op de dag af 24 dagen geleden in Australië aangekomen en wij zijn er met onze Nederlands/Australische vrienden in Brisbane al diverse malen op uitgetrokken. Enkele dagen zelf rondgeslenterd in de prachtige stad Brisbane, de stad die in 2032 de Olympische Spelen gaat organiseren. Veertien dagen naar een klein eiland in het zuidelijke deel van de Moreton Bay. Diverse stranden gezien maar ook in verschillende gebieden de flora en fauna van dichtbij mogen ervaren.

Tropisch regenwoud, diverse (sub)tropische botanische tuinen, mangrove bossen eigenlijk teveel om op te noemen. De flora en fauna wijkt hier heel erg af van die in Nederland. Bij onze nichten kronkelt iedere ochtend een netpython van een meter of drie via de hemelwaterafvoer onder hun dak overstek vandaan om via hun dak en een boom naast hun huis op zoek te gaan naar voedsel zoals ratten, buidelmuizen maar ook zwerfkatten. Hun reactie op diens aanwezigheid is heel duidelijk. Als de slang hun directe omgeving “schoon” houdt en niet in huis komt dan leven zij hierin nauw samen. In Nederland moeten we er toch niet aan denken dat dit ons gebeurt. Wij bellen direct de dierenbescherming om de slang weg te laten halen.

Maar waarom deel ik dit allemaal met jullie? Al nadenkend over waarom mensen die al lang in Australië zo trots blijven op hun vaderland kon ik de vergelijking met Achilles niet weerstaan. ACHILLES “Meer dan een club” zoals we meer dan eens laten zien en voelen. Dat meer dan een club zijn uit zich op meerdere manieren maar heeft in alle gevallen een duidelijk fundament. Wij zijn allemaal trots op onze vereniging en daarmee ook op onze mede-leden, zeg maar onze (buiten)familie. En natuurlijk ervaren wij hierin ook verschillen, want ondanks dat wij trots zijn om Achilliaan te zijn, is de huidige generatie jongeren niet meer zo honkvast als vorige generaties Achillianen. Nu switcht men “makkelijker” van vereniging en niet alleen bij Achilles speelt dit.

Australiërs met Nederlandse roots vinden het prachtig om met “echte” Nederlanders te praten over hun verre herinneringen aan Nederland. Mind you, dat is voor velen van hen wel het Nederland van veertig jaar en meer geleden en is uiteraard niet meer te vergelijken met ons huidige Nederland. Maar toch voelen zij die trots nog steeds. Zij zijn uitgevlogen en hebben een nieuw vaderland gevonden waar zij nu 100% deel van uitmaken. Maar diep van binnen borrelt er ook nog dat trotse gevoel van Nederlander te zijn (geweest). Zou dit ook zo voelen bij al die Achillianen die nu bij andere korfbalverenigingen korfballen en zouden zij diep van binnen ook nog steeds trots zijn om Achilliaan te zijn (geweest)? Persoonlijk denk ik dat dit ook bij hen speelt en dat voelt ook prima, toch? Leven en laten leven…

Groeten uit Down Under en tot tweede november a.s. in Den Haag.
Hans Lijmbach

Datum	15-10-2024 11:00
Tags	Hoofdartikel