Korfballen in Catalonië
hoofdartikel
Bij de titel van dit artikel zal je misschien denken aan het EK, want terwijl alle Haagse ploegen zich druk maakten om de Haagse Korfbaldagen, speelden de beste spelers van Nederland (en dus de wereld) op het EK in het Catalaanse Calonge i Sant Antoni.
Hoewel het leuk is dat ik wat wedstrijden van het EK heb gezien (maar zelf (niet zo) stiekem meer bezig was met de Haagse Korfbaldagen), kijk ik toch liever naar een Korfbal League (2) wedstrijd dan naar internationale wedstrijden. Het EK was echter niet de reden dat ik mij in Catalonië bevond, al was het Erasmus+ project Jobshadowing, diversiteit en inclusie bij Korfbalverenigingen in Nederland, daar wel mooi omheen gepland.
Als één van de zes vrijwilligers mocht ik eind oktober 12 dagen lang met het KNKV mee. Op 23 oktober om 04:30 uur ontmoeten wij (zes vrijwilligers en vier medewerkers van het KNKV) elkaar voor het eerst bij gate 1A op Schiphol. Hoewel ik nog niet precies wist wat ons allemaal te wachten stond, had ik er wel al heel veel zin in. Lichtelijke spanning naar de groep (met mijn 35 lentes viel ik precies tussen de jonkies van de vrijwilligers en de “ouderen” van het KNKV in), maar die was al snel weg. Tien sportieve mensen met dezelfde hobby op pad, dat gaat natuurlijk gewoon goed!
Ons programma? Clinis geven! In twee groepen gingen wij de scholen langs. En zo waren de eerste dag Team Kees (Vlietstra) en Team Leon (Simons) geboren. De leerlingen van de scholen waren super enthousiast. Waar er hier zoveel vooroordelen zijn over onze sport, was dat in Catalonië nergens terug te vinden. De eerste dag stonden ze allemaal al te schieten voor we aankwamen en bleven zelfs nog doorgaan nadat de les was afgelopen.
Ik kwam de tweede dag terug in de hal waar we in 2017 met Pernix hadden gespeeld, wat het voor mij persoonlijk nog mooier maakte en heb hier met tranen van het lachen in de zaal gestaan toen een jongen met krukken besloot dat-ie wel even een bal wilde onderscheppen en zijn krukken zomaar aan de kant gooide. Ook zat in deze groep een jongen in een rolstoel die door de kinderen volledig werd aangemoedigd toen hij scoorde in de korf die ik vasthield. Luuk, onze vrijwilliger van bijna twee meter werd hier een beroemdheid. Toen we later nog lekker buiten koffie zaten te drinken en een paar leerlingen langskwamen lopen wilden ze nogmaals met hem op de foto.
Op zaterdagochtend gaven we een clinic bij KC Míro, waar het niveau lag tussen kinderen die net korfbalden en een paar die in Catalonië Onder 17 zaten. Ook dit maakte niet uit en bijna twee uur lang hebben we fanatiek getraind. Zelf hebben we nog meegetraind met KC Badalona, in het donker op een verlicht pleintje, wat een sfeer en unieke ervaring! En tussen de twee clinics door in Vacarisses met de vrijwilligers van die club een onderlinge partij gespeeld.
Na zes dagen verplaatsten we ons van Terragona naar Platja d’Aro om dichter in de buurt van het EK te zitten. Daar kwamen we veel van de korfballers en ook enkele leerlingen van de clinics weer tegen. We zagen onze “vriend” Pau in de halve finale tegen TeamNL drie goals maken, waarvan twee misschien wel de mooiste van de wedstrijd/ het toernooi. We kenden uiteindelijk het IKF-thema en het bij behorende klappen uit ons hoofd.
En naast dit alles hadden we ook nog alle tijd voor ontspanning: de eerste avond al spontaan naar Barca-Bayern (4-1, en 3 goals van Barca voor onze neus), het meepakken van een handbalwedstrijd (kwamen we toch nog bij Camp Nou), het struinen door Barcelona, Tarragona, Girona en Platja d’Aro, alle uren die we in de auto zaten (met of zonder goede/slechte muziek), of alle keren dat ik de mannen vroeg mijn auto te keren, de ontelbare potjes weerwolven ’s avonds met zijn allen, Hitster en The Mind. De privédiscotheek in Platja d’Aro, de twee gebroken wijnflessen, Kees’ zijn bonte avond en het vele slaaptekort.
Weer besef ik mij hoe bevoorrecht ik ben dat ik dit mag meemaken en dat korfbal mij zelfs voor de tweede keer in Barcelona heeft gebracht. Zoals Kees ook al zei: “Het zijn uiteindelijk niet de wedstrijden die je onthoud, maar de herinneringen eromheen,” en dit was er weer zo één.
En tuurlijk, in het veld willen we allemaal winnen. Het zaalseizoen is net begonnen en ook hier gaan we voor het hoogst haalbare, maar vergeet daaromheen niet te genieten. Want de uitslagen weet je over tien jaar niet meer. Die busreis er naartoe, een trainingsweekend of een hilarisch etentje bij de Mac (denk aan TOP uit met 2 vorig jaar, Cino en Max…) die vergeet je nooit meer!
Heel veel succes en vooral ook plezier dit zaalseizoen!
Mandy
| Datum | 19-11-2024 11:00 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |