De dag van hun leven..
hoofdartikel
“Kijk Bart, ik zal je even voorstellen aan Jan. Jan is een client van mij geweest. Ik heb Jan leren knuffelen.”. Mijn zus laat zien hoe goed Jan nu kan knuffelen. Ze doet haar armen om hem heen en de grote gezette vent transformeert van een zenuwachtige oudere man in een kleine jongen die liefde krijgt die hij, zo beeld ik mij in, nooit heeft gekregen. Jan legt zijn kin op de schouder van mijn zus en hoekt als een soort robot zijn armen om haar heen. Jan is vrolijk. Jan heeft een enorme vorm van autisme. Jan heeft de dag van zijn leven..
Afgelopen vrijdag was de eerste editie van het Rosehip Festival. Het afgelopen jaar heeft mijn zus vanuit haar werk bij Parnassia in samenwerking met Reakt snoeihard gewerkt aan de voorbereiding van dit festival. Een festival om mensen uit alle hoeken van de samenleving samen te brengen. Een festival georganiseerd samen met haar cliënten en bedrijven en instellingen die maatschappelijk betrokken zijn. Er was van alles te doen. Van het schilderen van een caravan tot springen op een springkussen, aan iedereen was gedacht. Het sfeertje was een beetje vergelijkbaar met de Parade. Niks moest, alles mocht en iedereen kon zichzelf zijn. Met als klap op de vuurpijl een groots optreden van Willeke Alberti. Maar voor mij was er maar een echt hoogtepunt en dat was het optreden van Jan.
Jan mocht na het voorprogramma in de persoon van Willeke Alberti, een door hemzelf geschreven gedicht voordragen. Nerveus als hij was werd hij door mijn zus het podium op geholpen. Maar eenmaal achter de microfoon was van de nervositeit niks meer te merken. Jan was in zijn element en hij liet zien waar hij goed in is. Een gedicht over de eenzame medemens knalde over het festival-terrein en kwam bij iedereen binnen. Jan kreeg een oorverdovend applaus waar zelfs zijn voorprogramma jaloers op zou zijn.
De reden dat ik deze week het hoofdartikel schrijf over deze prachtige dag, is natuurlijk voor een deel het feit dat ik “rete trots” ben op mijn grote zus. Zij heeft immers maanden lang keihard geknokt voor dit alles en het resultaat mocht er zijn! Maar de andere reden was toch wel dat ik in mijn stoutste dromen niet had kunnen bedenken dat ik jaloers zou zijn op mijn zus na deze geweldige ervaring. Zij mag dus iedere dag samen werken met deze doelgroep. Een enorm kwetsbare doelgroep die dag in dag uit uitdagingen met zich mee brengt. Net als in de ouderen zorg, waar ik zelf werkzaam in ben maar helaas van achter een computerscherm, heeft iedere client in de psychische zorg een eigen handleiding. Een eigen manier van omgang en benadering en dat kost enorm veel energie maar levert ook enorm veel energie op. Na afgelopen vrijdag wist ik het ineens... ik wil dat ook!
En wat is het dan zonde en sneu om altijd maar weer te moeten horen van de enthousiaste medewerkers in deze “tak van sport” dat alle ontwikkelingen die er bestaan zo weer teniet gedaan worden door grootse bezuinigingen die jaar in jaar uit weer uitgerold worden. Werkelijk iedereen die je spreekt in de zorg zegt het zelfde; “...maarja, die verdomde bezuinigingen he?”.
Erg eigenlijk he..? Als je er zelf niet mee te maken hebt of er niks van meekrijgt, besef je je niet hoe heftig deze bezuinigingen eigenlijk kunnen zijn. Wat een impact deze eigenlijk hebben op medewerker en client. Dat is in de ouderen zorg zo, maar zeker ook in de psychische zorg. En dat is in veel gevallen gewoon schandalig te noemen. Een mooi voorbeeld hiervan wordt gegeven in de film “The Bucketlist”, waarin een commercieel denkende directeur van een ziekenhuis door ziekte zelf in zijn eigen ziekenhuis geconfronteerd wordt met zijn eigen bezuinigingen.
Anyway, de conclusie van dit verhaal is eigenlijk simpel. Ik heb een mooie dag gehad, maar zij.. al die cliënten en liefdevolle medewerkers hadden de dag van hun leven.. en daar ging het om afgelopen vrijdag. Dat was de enige conclusie die telde. Volgend jaar weer..? Ik zal er in ieder geval zijn!
Tot volgende week.
Groeten,
Bart
| Datum | 13-09-2016 16:39 |
|---|---|
| Tags | Hoofdartikel |