HKV Achilles - Meer dan een club

hoofdartikel

Daniel Wanjiru won afgelopen zondag de marathon van Amsterdam. In een tijd van 2:05:19 bleek de onbekende Keniaan de beste van zijn landgenoten. In zijn derde marathon ooit zette hij een tijd neer die goed was voor een parcoursrecord. Wellicht wordt hij ooit een wereldtopper die atletiekgeschiedenis schrijft.

De marathon van Amsterdam geldt immers als een springplank naar de absolute wereldtop. Wie bij de presentatie aanwezig was, die voor aanvang van de run4Iris/run4semmy werd gegeven in het VUmc, weet dat er een lijst is die steeds langer wordt met kinderen die ondanks hun wereldprestatie hun gevecht tegen hersenstamkanker verloren. Een gevecht dat zij samen met hun gezin leverden. Tussen de voor de meeste Achillianen onbekende namen prijkt ook de naam van onze Iris Rog. Ondergetekende was nog geen lid van Achilles toen Iris haar strijd verloor, maar via de overlevering via ploeggenoten en trainers werd voor mij wel duidelijk dat een heel bijzonder meisje hersenstamkanker niet te boven kwam. Zoals tot nu toe geen enkel kind waarbij deze diagnose werd gesteld.
Dinna vertrouwde mij een paar jaar terug toe, toen ik vroeg wie Iris was, dat Iris het moedigste meisje was dat zij kende. De houding van Iris toen ze met haar ziekte te maken kreeg, maakte diepe indruk op haar. Toen ik een aantal jaren terug in Team 2 onder Dennis Brusse trainde liet hij eens weten dat het een absolute must was om de run4Iris te lopen. Een onbeschrijfelijk gevoel noemde hij het destijds. Hij werd zelfs een beetje boos toen ik te kennen gaf niet te kunnen omdat we Siem z’n eerste verjaardag vierden. Zondag baalde Dennismeer dan flink dat hij niet mee kon doen omdat hij te veel last ondervindt van zijn kuit. Vorig jaar speelde ik samen met Ivo Rog in Team 6. Wie Ivo wel eens heeft horen praten over zijn zusje weet welke plek zij inneemt in zijn leven en in zijn hart. En in dat van een hoop Achillianen.
Zo was er een groep van meer dan 35 lopers van onze club die onder aanvoering van Jolanda en Arie Rog naar Amsterdam afreisden om enerzijds een hele verdrietige gebeurtenis te herdenken, maar om anderzijds geld bijelkaar te brengen en daarmee hoop te bieden opdat in de toekomst bij hersenstamkanker de overlevingskans niet meer 0% is. Het geld is hard nodig. John Emmerik van het bestuur van de Stichting houdt ons bij de presentatie voor dat de sponsorinkomsten de laatste jaren teruglopen en dat het steeds moeilijker wordt om het gat te vullen. Professor Kaspers vertelt ons dat ze aan de vooravond staan van een doorbraak. Het kan nog even duren voor er daadwerkelijk een doorbraak is, maar als de middelen beschikbaar blijven dan is de hoop wellicht nabij.
Tijdens het lopen en bij het zien van de kinderen in het Vondelpark die staan aan te moedigen geeft Dylan aan dat op dat moment de gedachte aan de jongens en meisjes die benoemd en herdacht werden tijdens de bijeenkomst naar boven komen. Als je dat ooit moet mee maken... Maar daarom liepen er zoveel Achillianen mee ondersteund door nog zoveel meer Achillianen vandaag langs de kant en op de Semmy-dag: om een verschil te maken, om meer dan een club te zijn. Met Iris in gedachte.
Er gebeurt een hoop rond de run4Iris. Zo is het een klein wonder dat Rinus aan de start verschijnt. Met hoofdwond en daaromheen een tulband meldt hij zich in het witte startvak. De achterklep van de auto van Dylan wint namelijk een onderling kopduel. Rinus moet van de EHBO binnen zes uur de boel laten lijmen. Dat is precies genoeg om 8km te rennen en terug naar Den Haag te rijden en je te melden bij de huisartsenpost. Daar maakt hij je toch wel trots mee, Dionne? Petje af voor Rinus (en tulband op natuurlijk).
Rianne van Groen vindt dat we allemaal als doel moeten hebben tenminste zo lang mee te lopen met de run4Iris als Roelie Arbouw. Dat is een mooi voornemen. Het zou fijn zijn als onze geliefden ons dan nog wel herkennen. Terwijl onze vaste vlaggendrager bezig was om op kleptomane wijze een straatbordje van de ‘Achillesstraat’ te bemachtigen, werd Ed erop gewezen dat de vrouw waar hij al meer dan 50 jaar mee samen is, in aantocht was. Enigszins geëmotioneerd begint hij enthousiast te zwaaien en er wordt dan ook heftig teruggezwaaid. Totdat bij nader inzien de terugzwaaiende vrouw weliswaar hetzelfde loopje heeft als Roelie en dezelfde haardos, maar niet de vrouw blijkt te zijn die ook de moeder is van Belinda en Miranda.
Dylan vindt dat de Keniaanse lopers zwaar overschat worden. Hij merkt tijdens het lopen op dat hij er door geen eentje is ingehaald.
Rond de klok van 22 uur op zaterdagavond zit iedereen natuurlijk klaar met z’n Facebook om live de vlog van Gerald van Dijk te volgen. Wie tenminste één maal de moeite heeft genomen om deze te bekijken, kent zijn mening over driekwartsbroeken. Trainer van Team 1 Robèr Pronk heeft ‘s ochtends allang gezien dat Gerald niet meeloopt en neemt z’n kans waar en verschijnt aan de start in een… waarin hij direct wordt vastgelegd door de aanwezige selectieleden die vervolgens de boel doorsturen naar Gerald. Dat wordt lachen zaterdag om 22 uur.
Intussen lopen er drie hindoestanen achter Rinus. Gniffelend halen ze hem in. Eén blijkt een Sikh te zijn die dan ook opmerkt dat Rinus z’n tulband helemaal verkeerd zit.
Jordy en Ivo zijn de enige twee Achillianen die alle edities van de run4Iris hebben gelopen. Jordy doet dat dit jaar zonder achillespezen, maar met blauwe stickers en Martin Vrolijk als haas. Ivo loopt tegelijkertijd de run4Iris in Zuid-Korea. Dat doet hij samen met een Zweed vertelt Jolanda Rog. Toevallig, vindt Jordy, want hijzelf loopt ook met Zweet.
Veel lopers voor Stichting Semmy worden zo’n anderhalve kilometer staande gehouden door John Emmerik om met een grote groep blauw als een wolk het Olympisch stadion binnen te lopen. Er zijn ook een aantal renners die voor een PR gaan. Bij afwezigheid van Ivo wil Jeroen Alsem de snelste Achilliaan zijn. Eindelijk, na al die keren achter Ivo. Op de meet wordt hij bijna gepasseerd door Stef van den Brand. Met een uiterste inspanning weet Jeroen Stef nog net voor te blijven. Tevergeefs blijkt achteraf, want na correctie van de tijden blijkt Stef dertig seconden sneller. Volgend jaar beter Jeroen…
Tussen alle kwark met extra proteïne laat Sten z’n sleutels en jasje in Amsterdam liggen. Inmiddels aan het Pomonaplein vraagt Dinna zich hardop af hoe ze dan naar huis gaan als de fietssleutels nog in de hoofdstad liggen. Daar wordt meteen een oplossing voor geboden. Er wordt geopperd dat Dinna naar huis loopt, een auto regelt en Sten naar huis rijdt, die inmiddels onderuitgezakt en uitgeput aan een pilsje zit.
Het was een bijzonder mooie dag. Her en der werd een traan gelaten. Het weer was goed, de mensen en het samenzijn waren fijn. Volgend jaar is er weer een run4Iris. Laten we ook dan weer als vereniging klaar staan voor Stichting Semmy om het mogelijk te maken dat er onderzoek wordt gedaan opdat er ergens een Iris is die die vreselijke ziekte mag overleven.

Erwin de Laleijne

 

Datum	19-10-2016 14:14
Tags	Hoofdartikel