HKV Achilles - Meer dan een club

Daar sta je dan als coach minuten na de gewonnen finale op de Haagse Korfbaldagen op de middenstip, met Frank Baars in mijn armen. De emotie na de euforie, zoals Tjitse dat zo mooi zei voor de finale wedstrijd tegen Die Haghe. “Ton”, zei Frank, “bedankt wat jullie voor André hebben gedaan.” Ontroerd met tranen in de ogen stonden we daar. Armen om elkaar heen, we hadden geen woorden nodig. Vakanties, Achilles, pay tv alles ging in een paar secondes door me heen. Het verdriet, maar ook de kracht die gehaald kan worden uit een fenomenale sportprestatie. Frank glunderde liep naar andere selectieleden, de tranen hadden plaats gemaakt voor een kleine glimlach, de kracht van de sport. De kracht van Achilles. (Foto: Haagse Topsport, Frank van Leeuwen)

Hoe beleef je zo’n dag, die op voorhand de geschiedenis van onze prachtige club in zou kunnen gaan. Al heb ik het idee dat dat niet door iedereen op waarde wordt geschat. Het is geen geringe prestatie om achtereenvolgens Trigon, VEO en HKV/OE voor te blijven in de strijd om de cup met de grote oren. Natuurlijk zijn het oefenpotjes, natuurlijk waren de tegenstanders vreselijk slecht, en nog meer van die onzin die ik heb horen passeren. Maar de prestatie is er niet minder om: we haalden dubbel en dwars verdiend de finale.

 

Achilles verslaat hoofdklasser Die Haghe

De uren voor de finale waren vreemd. Eerst met veel Achillianen in de Gaslaan. Geweldig om daar Nicole, Dennis en de kids te zien. De emotie.

Vervolgens het voorbereiden op de finale in het geweldig georganiseerde toernooi om de HK bokaal. Hoe moet je een ploeg scherp krijgen? Ach, eigenlijk is dat niet nodig, ze weten wat ze willen, ze weten dat de hele Haagse korfbalwereld naar ze kijkt. Tot het gaatje gaan om de twinkeling in de ogen terug te krijgen van Nicole, Dennis, Frank, Inge en verdere familie. Juist die 2 x 25 minuten opgaan in een heroïsch gevecht met de kanaries.

Toch in de kleedkamer bij elkaar gezeten, luisteren naar Julien Alsem, naar aanvoerder Bastiaan, en ik mocht een prachtig stuk van Tjitse voorlezen aan de selectie. Het was stil muisstil en even later in de schijnwerpers stonden we daar weer met de hele selectie en de tegenstanders in de zaal. Danny Gerritsen floot een minuut die ik niet snel zal vergeten. Een overvolle sporthal muisstil. Juist allemaal voor onze André. Trots op iedereen of je nu kanarie, ooievaar of leeuw bent, wat een respect.

Daarna de kolkende partij, die voor ons moeizaam op gang kwam, maar het vertrouwen in elkaar is zo groot dat we de draad naar een negatieve 6-3 op konden pakken. Nu vind ik het altijd al prachtig om naar onze dames te kijken (#metoo??) maar wat ze zaterdag hebben gepresteerd vind ik grote klasse. Shera, Laura, Julia en Anne-Roos hebben laten zien dat Achilles 1 meer is dan Leeuwen. De leeuwinnen hebben zich gemeld. Natuurlijk presteerden ook Ariën, Bastiaan, Gerald en Dylan groots, op de vloer, geweldig. 25 – 18 het staat er echt..

Heerlijk om de vraagtekens op de gezichten te zien na afloop van de toeschouwers, hoe is dit mogelijk?

Een ding kan ik jullie vertellen, er wordt snoeihard getraind, er vallen harde woorden, maar altijd is er die lach. De trein raast voort. Ben super trots op deze selectie, super trots dat ik de trainer van deze dames en heren mag zijn, ben trots dat ik Achilliaan ben. En juist dat laatste het Achilliaan zijn, het elkaar helpen zullen in deze moeilijke dagen zo belangrijk zijn. Het er zijn voor elkaar.

Ik kijk voor me uit, denkend aan de afgelopen weken dat ik de zijkamer op het Pomonaplein gebruikte om de ballen op te ruimen. De deur is open, de lucht van Babi ketjap komt me tegemoet. Nooit zal ik een mooier ballenhok hebben.

 

Datum	05-11-2017 15:15